ZAGADNIENIA Z ZAKRESU PRZEPISÓW CELNYCH

Procedura celna zniszczenia jest to procedura celna, która ma zastosowanie wobec towarów pochodzenia zagranicznego, zgodnie z którą towary te są niszczone bez płacenia cła wwozowego, podatków specjalnych, antydumpingowych ceł, pod warunkiem umieszczenia tego towaru w tej procedurze celnej.

W celu umieszczenia towaru w ww. procedurze celnej należy wykonać następujące czynności:

• Znaleźć firmę, która będzie zajmować się niszczeniem towaru, ustalić miejsce i sposób niszczenia;
• Uzyskać decyzję uprawnionego organu państwowego o możliwości zniszczenia towaru w dany sposób w danym miejscu;
• Umieścić towar na przechowanie czasowe, o ile nie był już wcześniej umieszczony na składzie czasowego przechowania i złożyć deklarację celną na towar  zgodnie z procedurą celną zniszczenia;
• Po zwolnieniu towaru przez organ celny zgodnie ze zgłoszoną procedurą celną, przetransportować towar umieszczony pod kontrolą celną do miejsca zniszczenia i przekazać go firmie, która będzie dokonywała jego zniszczenia.

W ramach procedury celnej zniszczenia nie ma przewidzianej zapłaty cła i podatku. Należy tylko zapłacić opłatę celną.

Towar powinien być zniszczony w przedziale czasowym określonym przez  organ celny.

Procedura celna eksportu – jest to procedura, która stosowana jest do towarów  EAUG, zgodnie z którą towary te są wywożone z terytorium celnego EAUG na stałe.

Termin wywozu towaru w ramach danej procedury celnej nie jest określony w sposób prawny, za wyjątkiem  niektórych rodzajów towarów umieszczonych w procedurze celnej eksportu w celu zakończenia działania procedury celnej wolnej strefy ekonomicznej lub wolnego składu.

Z tego wynika, że w większości przypadków towar może zostać uznany za umieszczony w procedurze celnej eksportu na czas nieograniczony aż do czasu jego rzeczywistego wywozu z terytorium EAUG lub do czasu odwołania albo anulowania deklaracji eksportowej.

Należy jednakże mieć na uwadze, że:

• eksporter – rezydent FR w celu uzyskania prawa na zastosowanie zerowej stawki VAT w stosunku do towaru powinien potwierdzić faktyczny wywóz danego towaru z terytorium celnego EAUG w terminie złożenia odpowiedniego zgłoszenia do fiskusa;
• przewoźnik powinien wykonać wywóz towaru umieszczonego w procedurze celnej eksportu w terminie działania czasowego  wwozu środka transportu.

Tryb podejmowania decyzji wyznaczającej przeprowadzenie kontroli celnej oraz sposób postępowania funkcjonariuszy służby celnej uregulowane są w Zaleceniach metodycznych w sprawie organizacji i przeprowadzenia kontroli celnej (oględzin) przed zwolnieniem towaru do obrotu, które zostały zatwierdzone w piśmie Federalnej Służby Celnej FR nr 01-11/04772 z 04.02.2016 r.

Zgodnie z ww. dokumentem funkcjonariusz uprawniony do przeprowadzenia kontroli celnej jest zobowiązany do przedstawienia osobie zgłaszającej (przewoźnikowi) następujących dokumentów:

• zawiadomienia o przeprowadzeniu kontroli celnej;
• żądania okazania towaru;
• wymagania odnośnie przeprowadzenia operacji w stosunku do towaru znajdującego się w środku transportu.

Z powyższego wynika, że działanie inspektora jest niezgodne z prawem jeśli nie wydał on żadnych dokumentów a jedynie ustnie poinformował kierowcę o decyzji o przeprowadzeniu kontroli celnej.

Odpowiedzialność administracyjna za brak zgłoszenia i niewiarygodne zgłoszenie towarów określona jest odpowiednio w art. 14.5 ustęp 1 i 3 kodeksu wykroczeń administracyjnych Republiki Białoruś (KoAP RB).

Każde z ww. wykroczeń zagrożone jest zgodnie z KoAP RB karą grzywny w wysokości do 30% wartości przedmiotu wykroczenia administracyjnego.

W ramach postepowania administracyjnego organ celny może podjąć decyzję o zastosowaniu środków zabezpieczających, które będą gwarantowały wykonanie decyzji  o wyznaczeniu grzywny administracyjnej, odnoszących się do danej sprawy.

Najczęściej stosowanym środkiem zabezpieczającym jest aresztowanie (zatrzymanie) towaru, środka transportu oraz innego majątku stanowiącego własność podmiotu prawnego.

W charakterze innego majątku – pomimo towaru i środka transportu – w danym przypadku mogą być zastosowane m.in. środki finansowe.  

W związku z powyższym jeśli na rachunek organu celnego w charakterze depozytu zostaną wpłacone środki finansowe w wysokości maksymalnej stawki kary grzywny, tj. 30% wartości przedmiotu wykroczenia administracyjnego, w charakterze zabezpieczenia w sprawie administracyjnej, to organ celny utraci podstawę do aresztu (zatrzymania) towaru i środka transportu i ma obowiązek zwrócenia go właścicielowi.

Z kolei w przypadku zaprzestania prowadzenia sprawy o popełnienie wykroczenia administracyjnego albo w przypadku wyznaczenia kary grzywny w wysokości mniejszej niż kwota wpłaconego depozytu, to kwota ta lub odpowiednia jej część zwracana jest osobie, która dokonała wpłaty kary grzywny.

Zgodnie z ustawodawstwem EAUG poszczególne towary, które są wwożone na terytorium EAUG powinny być zarejestrowane przez organ państwowy.

Świadectwo rejestracji – jest to specjalny dokument potwierdzający, że towar odpowiada stosownym normom sanitarnym i higienicznym, które są ustalone dla krajów członkowskich EAUG.

Komisja Unii Celnej w swojej Decyzji nr 299 z 28.05.2010 r. „O stosowaniu norm sanitarnych w Unii Celnej” dokonała określenia:

• wykazu towarów podlegających rejestracji państwowej;
• wykazu towarów, które nie wymagają przedkładania świadectwa rejestracji państwowej niezależnie od kodu celnego (lista wyjątków).

Jeśli wwożony towar jest wpisany do ww. wykazu towarów podlegających rejestracji, i jednocześnie nie jest wpisany do listy wyjątków, to jego wwozowi powinno towarzyszyć przedłożenie świadectwa rejestracji albo powołanie się na ten dokument.  

W przeciwnym wypadku może dojść do niemożliwości zwolnienia tego towaru.

Deklaracja zgodności nie zastępuje świadectwa rejestracji towaru.

Z powyższego wynika, że ocena zgodności z prawem wymagań organu celnego zależy w danym przypadku od tego, czy towar ten jest wpisany do wykazu towarów objętych rejestracją państwowej i do listy wyjątków.

Środek transportu używany na potrzeby własne – jest to szczególny rodzaj towaru dla potrzeb własnych, do których należą poszczególne rodzaje pojazdów i naczep, określone przez Euroazjatycką Komisję Ekonomiczną. Te środki transportu powinny być przemieszczane przez granicę celną EAUG na użytek własny a nie w celu wykonywania przewozów komercyjnych.

Orzeczenie Kolegium Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej nr 74 z 30.06.2017 r. określa wykaz środków transportu, które mogą zostać uznane za środek transportu na potrzeby własne.

Zgodnie z ww. wykazem autokary i busy stanowią środek transportu na potrzeby własne tylko w tym przypadku jeśli przeznaczone są do przewozu maksymalnie 12 osób wraz z kierowcą.

Z tego wynika, że cudzoziemiec nie może dokonać zgłoszenia busa przeznaczonego do przewozu 15 pasażerów w charakterze środka na potrzeby własne, wykorzystując do tego pasażerską deklarację celną.

Zgodnie z kodeksem wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR) decyzja w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego wchodzi w życie po upływie terminu przewidzianego dla zaskarżenia tej decyzji, o ile decyzja ta nie została zaskarżona lub nie złożono odwołania.  Termin ten wynosi 10 dni i jest liczony od dnia doręczenia lub otrzymania kopii tej decyzji.

Pod terminem „kopia”należy rozumieć również skan decyzji, który został doręczony drogą e-mailową.

Aby termin wejścia w życie mógł być liczony wcześniej niż od dnia doręczenia pocztą zalecamy:

Po pierwsze: zanim nastąpi dzień rozpatrzenia sprawy przez organ celny – przekazać do organu celnego wniosek o przesłanie kopii decyzji e-mailem z dosłaniem oryginału lub bez, wskazując adres e-mail, na który ma być przesłana decyzja.

Po drugie: po otrzymaniu kopii decyzji e-mailem – dokonać potwierdzenia jej otrzymania w jeden z poniższych sposobów:

• przesyłając do organu celnego pismo potwierdzające otrzymanie decyzji i datę jej otrzymania, podpisane przez przez dyrektora,
• przesyłając do organu celnego skan otrzymanej decyzji z pieczątką i podpisem dyrektora: „Potwierdzam otrzymanie dokumentu”.

Zgodnie z aktualnie działającymi zaleceniami w sprawie przeprowadzenia kontroli celnej, pomiary podczas określania ilościowych wskazań towaru (za wyjątkiem bezpośrednich pomiarów), powinny odbywać się zgodnie z wymaganiami atestowanych metod wykonywania pomiarów.

Od 2018 roku w dyspozycji rosyjskich organów celnych znajduje się atestowana metoda pod nazwą „Masa towarów przemieszczanych przez granicę celną Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej w opakowaniach. Metody wykonywania pomiarów”, która została zatwierdzona przez pierwszego zastępcę Szefa Służby Celnej Rosji (FTS) w dniu 01.10.2018 r.  

Zgodnie z tą metodą, wykonywanie pomiarów masy brutto i netto towaru jest dopuszczalne za pomocą wykorzystania metody pomiarów bezpośrednich jak również z wykorzystaniem pomiarów pośrednich (tj. z użyciem metody obliczeniowej), która stosowana jest „w przypadku niemożliwości określenia masy towaru za pomocą metody pomiarów bezpośrednich za jednym razem”.

Z tego wynika, że organ celny ma prawo użyć metody obliczeniowej w celu określenia wagi towaru, jednakże tylko w przypadku gdy zachodzi obiektywna okoliczność niemożliwości zważenia całej partii towaru.

Zgodnie z kodeksem celnym Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, strefa kontroli celnej (ZTK) – to miejsce przemieszczenia towaru przez granicę celną EAUG, terytoria składów czasowego przechowania, składów celnych, wolnych składów, sklepów handlu bezcłowego oraz inne miejsca określone w kc EAUG i/lub określone w ustawodawstwie krajów członkowskich EAUG, dotyczącym spraw celnych.

Tryb tworzenia, likwidacji i oznakowania stref kontroli celnej w Rosji jest określony w ustawie federalnej „O regulacjach celnych”.

Granice stref kontroli celnej nie muszą być zgodne z granicami terytorium przejścia granicznego lub posterunku celnego. Jednakże w ich obręb wchodzi teren, na którym mogą odbywać się określone przez prawo formy kontroli celnej w stosunku do towarów i środków transportu, tj. oględziny celne, rewizja celna itp. za wyjątkiem przypadków gdy oględziny lub rewizja celna mogą być przeprowadzone poza terytorium strefy kontroli celnej – zgodnie z przepisami prawnymi.

Granica stałych stref kontroli celnej jest oznakowana za pomocą znaków, na których na zielnym tle znajduje się biały napis: „Strefa kontroli celnej”.

Pomimo stałych stref kontroli celnej mogą być tworzone tzw. czasowe strefy kontroli celnej – na czas przeprowadzenia kontroli celnej, dokonania operacji z ładunkiem lub innych operacji odnośnie towarów i środków transportu.

Zgodnie z ogólnymi zasadami określonymi w rosyjskim ustawodawstwie dotyczącym wykroczeń administracyjnych, sprawy o popełnienie wykroczeń administracyjnych rozpatrywane są z udziałem osoby, w stosunku której prowadzone jest postępowanie procesowe w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego.

Sprawa jednakże może zostać rozpatrzona pod nieobecność tej osoby, jeśli w aktach sprawy znajduje się informacja o powiadomieniu jej w należyty sposób o czasie rozpatrzenia sprawy oraz gdy od osoby tej nie wpłynął wniosek o przełożenie rozpatrzenia sprawy lub jeśli wniosek taki pozostał bez rozpatrzenia.

Nie są określone jakieś specjalne przepisy prawne dotyczące kwestii związanej z rozpatrywaniem spraw o popełnienie wykroczenia administracyjnego w stosunku do cudzoziemców.

Z tego wynika, że sąd ma prawo rozpatrzeć sprawę o popełnienie wykroczenia administracyjnego pod nieobecność osoby pociągniętej do odpowiedzialności w następujących przypadkach:

• jeśli osoba ta została powiadomiona w należyty sposób o miejscu i czasie rozpatrzenia sprawy, a sąd posiada stosowne dokumenty potwierdzające ten fakt;
• jeśli osoba pociągnięta do odpowiedzialności wystąpiła z wnioskiem o rozpatrzenie sprawy pod swoją nieobecność.

Zgodnie z rosyjskimi przepisami prawnymi  wręczenie łapówki stanowi czyn karalny, który zagrożony jest karą przewidzianą w art. 291 kodeksu karnego FR.

Czyn ten, zgodnie z art. 291 ust.1 kk FR zagrożony jest dla kierowcy:

• karą grzywny w wysokości do 500.000 rubli lub w wysokości jego rocznego dochodu albo w wysokości od 5-krotności do 30-krotności wysokości łapówki;
• karą prac poprawczych do lat 2-ch, z możliwością pozbawienia prawa do zajmowania się określonym rodzajem działalności do lat 3-ch;
• karą prac przymusowych na okres lat 3-ch;
• karą pozbawienia wolności na okres lat 2-ch, z możliwością wyznaczenia kary grzywny w wysokości od 5-krotności do 10-krotności wysokości łapówki.

W przypadku jeśli łapówka została wręczona celnikowi za wykonanie z góry wiadomych działań nielegalnych lub za brak wykonania określonych działań, to czyn ten może zostać przekwalifikowany na bardziej ciężki, co spowoduje zwiększenie kary.

Będąc osobą prawną, przewoźnik nie stanowi podmiotu odpowiedzialności karnej. Jednakże w przypadku jeśli łapówka została wręczona przez kierowcę w jego interesie (tj. w interesie przewoźnika), nawet jeśli była wręczona bez jego wiedzy, to wtedy przewoźnik ten może zostać pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej z art. 19.28 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR za nielegalne przekazanie korzyści majatkowej w imieniu osoby prawnej.

Wysokość kary administracyjnej za popełnienie tego wykroczenia może wynieść nie mniej niż 1 milion rubli.  

W Zarządzeniu Rządu Federacji Rosyjskiej nr 1716-83 z 29 grudnia 2018 r. „W sprawie środków związanych z realizacją Zarządzenia Prezydenta Federacji Rosyjskiej nr 592 z 22 października 2018 r.” (dalej: Zarządzenie nr 1716-83) określony został wykaz towarów objętych zakazem wwozu do Federacji Rosyjskiej jeśli krajem pochodzenia tego towaru lub krajem jego nadania jest Ukraina bądź są one przemieszczane przez terytorium Ukrainy.

Zakaz został określony w ten sposób, że dotyczy on również towarów z dowolnego kraju trzeciego o ile są one wwożone do Rosji w tranzycie przez Ukrainę.

30 stycznia 2019 r. media poinformowały, że z dniem 31 stycznia 2019 r. następuje zniesienie ograniczeń w stosunku do części towarów pochodzących z Mołdowy w związku z porozumieniem osiągniętym podczas spotkania prezydentów Mołdowy i Rosji, mówiącym że zakaz ten nie będzie dotyczył towarów pochodzenia mołdawskiego.

Jednak do dnia dzisiejszego, tj. do 07.02.2019 r. do Zarządzenia nr 1716 nie zostały wprowadzone żadne zmiany, jak również nie została zatwierdzona żadna decyzja prawna w celu realizacji ww. uzgodnień osiągniętych przez prezydentów.

Z tego wynika, że wg stanu na dzień 07.02.2019 r. w dalszym ciągu istnieje zakaz wwozu towarów pochodzenia mołdawskiego wwożonych z terytorium Ukrainy objętych Zarządzeniem nr 1716-83. Organy celne FR mają prawo do zastosowania decyzji o zakazie wwozu tych towarów na terytorium FR, odmowy zwolnienia ich zgodnie z procedurą celną tranzytu celnego jak również  mogą wszczynać wobec przewoźników sprawy administracyjne z art. 16.3 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR w związku z popełnieniem wykroczenia związanego z zakazami i ograniczeniami.

Uproszczone postępowanie procesowe oznacza tryb sądowego rozpatrzenia sprawy, podczas którego sprawa jest rozpatrywana przez sąd tylko na podstawie dokumentów pisemnych oraz dowodów znajdujących się w materiałach sprawy, w określonym czasie bez wzywania stron prowadzących spór oraz bez odbycia posiedzenia sądowego.

Rosyjski kodeks postępowania procesowego przewiduje możliwość rozpatrzenia sprawy o popełnienie wykroczenia administracyjnego w trybie uproszczonego postępowania procesowego wyłącznie w sądach arbitrażowych.

Kodeks arbitrażowego postępowania procesowego FR ustanawia, że w trybie uproszczonego postępowania procesowego należy rozpatrywać sprawy dotyczące zaskarżenia decyzji organów administracyjnych o pociągnięciu do odpowiedzialności administracyjnej, jeśli za popełnienie wykroczenia administracyjnego została wyznaczona kara administracyjna wyłącznie w postaci grzywny administracyjnej, wysokość której nie jest wyższa niż 100.000 rubli.

Z tego wynika, że aby spór mógł być rozpatrzony w ww. trybie, to niezbędne jest spełnienie następujących warunków:

• Decyzja w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego była podjęta przez organ celny bez przekazania sprawy do rozpatrzenia przez sąd ogólnej jurysdykcji;
• Decyzja niniejsza została zaskarżona do sądu arbitrażowego, jako dotycząca interesów osoby pociągniętej do odpowiedzialności prowadzącej działalność biznesową;
• Kara wyznaczona w decyzji organu celnego była karą w postaci grzywny administracyjnej, której wysokość nie była wyższa niż 100.000 rubli.

Przepisy celne EAUG ustanawiają obowiązki przewoźnika w ramach procedury celnej tranzytu celnego. Jeden z tych obowiązków polega na dostarczeniu towaru i dokumentów do wyznaczonego przez wysyłający organ celny miejsca dostawy towaru w wyznaczonym terminie, poruszając się po wyznaczonej trasie przejazdu (transportu towaru), o ile trasa taka została wyznaczona.  

Wykroczenie związane z naruszeniem tego zobowiązania na terytorium Rosji może spowodować dla przewoźnika negatywne konsekwwencje w postaci pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej z wielu artykułów kodeksu wykroczeń administracyjnych FR:

• za niedostarczenie towaru lub przekazanie go do odbiorcy bez zgody organu celnego (art. 16.9 ust.1 – grzywna w wysokości od 300.000 rubli do 500.000 rubli);
• za niedostarczenie dokumentów przewozowych do miejsca dostawy (art. 16.9 ust. 2 – grzywna w wysokości od 5.000 rubli do 10.000 rubli);
• za niedotrzymanie terminu tranzytu celnego lub wyznaczonej przez organ celny trasy przewozu towaru (art. 16.10 – grzywna w wysokości od 5.000 rubli do10.000 rubli);
• za usunięcie środka identyfikacji bez zgody organu celnego jeśli przewóz był wykonywany pod plombą (art. 16.11 – grzywna w wysokości od 5.000 rubli do 20.000 rubli);
• za wykonanie operacji  przeładunkowych z towarem bez zgody organu celnego (art. 16.13 ust. 1 – grzywna w wysokości od 10.000 rubli do 20.000 rubli).

Oprócz tego jeśli towar nie został oclony przez odbiorcę ładunku, to przewoźnik poniesie również konsekwecje z tytułu odpowiedzialności za nieuiszczenie należności celnych za niedostarczony towar.

Zgodnie z rosyjskimi przepisami celnymi każda osoba może zaskarżyć decyzję, sposób postępowania lub brak działania organu celnego oraz jego funkcjonariusza, jeśli poprzez taką decyzję, sposób postępowania lub brak działania nastąpiło naruszenie jej praw. Zaskarżenie może być złożone do organu wyższego (do kierownika organu wyższego) lub do sądu. Natomiast ustawodawstwo celne nie przewiduje składania zaskarżeń tego rodzaju decyzji, sposobu postępowania lub braku działania do prokuratury.

Jednocześnie ustawodawstwo FR dotyczące działalności prokuratury zakłada prawo każdej osoby do wystąpienia do prokuratury ze zgłoszeniem lub skargą dotyczącą naruszenia praw i swobód tej osoby  m.in. spowodowanych postępowaniem organów celnych.

Tego rodzaju zgłoszenie formalnie nie stanowi jednak zaskarżenia, ponieważ prokurator nie jest kompetentny do uznania decyzji, sposobu postepowania lub braku działania organu celnego za niezgodnego z prawem.

Jednakże w przypadku wykrycia przez prokuratora, że działania organu celnego są niezgodne z prawem, może on skierować do tego organu celnego wezwanie do usunięcia naruszenia praw i swobód albo skierować skargę (protest) do celnego organu wyższego lub do sądu o uznanie przedmiotowej decyzji, sposobu postępowania lub braku działania za niezgodnego z prawem.

Nadzór nad przestrzeganiem przepisów celnych przez funkcjonariuszy organów celnych oraz za przestrzeganiem praw i swobód człowieka i obywatela w tym zakresie sprawuje prokuratura transportowa. Zgłoszenia i skargi należy składać do terytorialnych organów prokuratury transportowej.  

Tak, jest to możliwe. W takim przypadku do listu przewozowego CMR ten środek transportu powinien być wpisany jako towar, a do CMR załącza się fakturę (invoice), zgodnie którą był on zakupiony.

Jednak w takim przypadku ww. środek transportu  nie uzyskuje statusu środka transportu wykonującego przewóz międzynarodowy i nie jest sporządzana deklaracja.

Jest to możliwe w każdej chwili ale przed zwolnieniem do obrotu wewnętrznego w ramach właściwej procedury celnej. Oprócz tego jest to również możliwe w niektórych przypadkach po dokonaniu procedury celnej zwolnienia towaru do obrotu wewnętrznego, np. jeśli towar ma zostać wywieziony z terytorium celnego EAUG z powodu niewywiązania się strony z warunków umowy, zgodnie z którą towar był przemieszczony przez granicę celną EAUG.

W tym celu należy umieścić ww. towar w procedurze celnej reeksportu.

Normy kosztowe, wagowe i ilościowe, w obrębie których mogą być wwiezione towary na użytek własny na terytorium EAUG bez cła i podatku są określone w Decyzji Rady Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej nr 107 z 20.12.2017 r. „O niektórych kwestiach zwiazanych z tawarami na użytek własny”.   

Zgodnie z Decyzją Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej nr 91 z 01.11.2018 r. do ww. Decyzji zostały wprowadzone zmiany. W szczególności określono, że z dniem 01.01.2019 r. w przypadku wwozu na terytorium EAUG towarów za pomocą różnych rodzajów transportu, oprócz lotniczego, lub na pieszo, norma kwotowa dopuszczalnego wwozu towaru wynosi 500 EUR, a wagowa – 25 kg. Obecnie norma ta wynosi: 1.500 EUR i 50 kg.

W przypadku wwozu towaru na terytorium EAUG transportem lotniczym, normy wwozu bez cła pozostają bez zmian, tj. norma kwotowa -10.000 EUR a wagowa – 50 kg.

Zgłoszenie celne (deklaracja) środka transportu lub jakikolwiek inny dokument, na podstawie którego sporządzony był wwóz czasowy środka transportu wykonującego przejazd międzynarodowy jest jednym z dokumentów, który należy bezwzględnie okazać w organie celnym po zakończeniu wwozu czasowego. W przypadku jego braku wwóz środka transportu nie może być zamknięty.

W przypadku jego utraty istnieje możliwość uzyskania duplikatu zgłoszenia celnego środka transportu w organie celnym, na obszarze działania którego fizycznie znajduje się środek transportu wykonujący przejazd międzynarodowy, np. na posterunku celnym przez który ma nastąpić wyjazd z terytorium EAUG.

W tym celu niezbędne jest zwrócenie się do tego posterunku celnego ze stosownym  wnioskiem, wskazując w nim fakt utraty zgłoszenia celnego środka transportu oraz nazwę organu celnego, wystawiającego wwóz czasowy.

Organ celny,  na obszarze działania którego fizycznie znajduje się środek transportu wykonujący przejazd międzynarodowy zwraca się nie później niż następnego dnia roboczego po złożeniu wniosku do organu celnego, który sporządził wwóz czasowy o przesłanie kopii zgłoszenia celnego środka transportu. Organ ten z kolei jest zobowiązany w najszybszym terminie przesłać w odpowiedzi tę kopię, a następnie organ celny sporządza i wydaje duplikat zgłoszenia celnego środka transportu.

Zatrzymanie towaru jest to środek zapobiegawczy w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego. Sprawa o popełnienie wykroczenia administracyjnego jest uważana za rozpoczętą z chwilą sporządzenia protokołu zatrzymania.

Przepisy prawne nie określają jednak ostatecznego terminu wszczęcia sprawy o popełnienie wykroczenia administracyjnego, jak również terminu sporządzenia protokołu zatrzymania towaru.

Z tego wynika, że jeśli termin zatrzymania towaru jest w sposób obiektywny uzależniony od konieczności jego przeliczenia, to działania organu celnego w opisanej powyżej sytuacji nie zawierają znamion złamania prawa.

Należy jednak wziąć pod uwagę, że szkody spowodowane niezgodnym z prawem zastosowaniem środków zapobiegawczych w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego, powinny być wyrównane zgodnie z przepisami określonymi w prawie cywilnym.

A więc jeśli dochodzi do przedłużenia terminu zatrzymania wskutek celowych działań funkcjonariuszy służby celnej lub ich zaniedbania, to działania te lub ich zaniechanie mogą zostać uznane za niezgodne z prawem i posłużyć z kolei w charakterze podstawy do wypłaty odszkodowania.

Artykuł  81 ustęp 1 kodeksu celnego Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej określa wykaz rodzajów towaru, w stosunku do których ustanowiony jest tryb dokonywania operacji celnych w pierwszej kolejności. Do tej grupy towarów odnoszą się m.in. towary szybko psujące się.

Wykaz rodzajów towarów szybko psujących się jest określany przez Euroazjatycką Komisję Ekonomiczną, a wcześniej określany był przez ustawodawstwo wewnętrzne krajów członkowskich EAUG.

Z powyższego wynika, iż faktycznie wykonanie procedur celnych wobec towarów szybko psujących się winno odbywać się w pierwszej kolejności.

Wg stanu na dzień dzisiejszy, wykaz towarów szybko psujących się, który miałby zastosowanie do ww. artykułu, nie został jeszcze określony na poziomie EAUG. Natomiast na poziomie ustawodawstwa krajów członkowskich EAUG taki wykaz jest ustalony w Republice Białoruś (Zarządzenie Rady Ministrów Republiki Białoruś nr 970 z 30.06.2008 r. „W sprawie zatwierdzenia Zasad wykonywania drogowych przewozów ładunków”, Załącznik nr 10).

W Federacji Rosyjskiej nie ma tego rodzaju szczegółowego wykazu towarów, który zostałby zatwierdzony w sposób prawny. W związku z tym podjęcie decyzji co do dokonania operacji celnej w pierwszej kolejności określany jest odrębnie w każdym konkretnym przypadku przez organ celny, który przeprowadza operację celną.  

Kodeks celny EAUG ustanawia, że w przypadku niewywiązania się z obowiązku zapłaty cła i podatków lub nienależytego wywiązania się z tego obowiązku w terminie określonym w ww. kodeksie, zostają naliczone odsetki. Jeśli na dzień wystawienia żądania zapłaty przez organ celny, nie nastąpiło zakończenie obowiązku uiszczenia należności celnych i podatków, to ustanowienie konieczności zapłaty odsetek jest zgodne z prawem.

Sposób naliczania i zapłaty odsetek określony jest w krajowych przepisach prawnych krajów członkowskich EAUG.

Rosyjskie przepisy celne przewidują, że obowiązek zapłaty odsetek powstaje od dnia następującego po dniu upływu terminu wywiązania się z obowiązku uiszczenia należności celnych. Z kolei obowiązek uiszczenia należności celnych musi być zostać spełniony zanim towar zostanie zwolniony do obrotu, zgodnie z zadeklarowaną procedurą celną.

Z tego wynika, że wystawienie przez organ celny żądania zapłaty odsetek wraz z należnościami celnymi po zwolnieniu towaru do obrotu zgodnie z procedurą celną zwolnienia towaru do obrotu wewnętrznego, jest zgodne z prawem. Naliczenie odsetek następuje od dnia zwolnienia towaru.

Zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej dotyczącym wykroczeń administracyjnych zatrzymanie towaru stanowi środek zapobiegawczy w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego. Dopuszcza się zatrzymanie przedmiotów stanowiących narzędzie popełnienia wykroczenia albo będących przedmiotem wykroczenia. W związku z zatrzymaniem towaru powinien być sporządzony protokół.

Zatrzymanie towaru, który stanowi narzędzie popełnienia wykroczenia albo jest przedmiotem wykroczenia jest prawem organu celnego, które jest stosowane mocą decyzji własnej.

Nie ma przepisu prawnego, który by określał sposób dotyczący odwołania decyzji o zatrzymaniu towaru, zarówno na wniosek osoby, która została pociągnięta do odpowiedzialności, jak i z inicjatywy własnej organu celnego. W praktyce zwrot towaru zatrzymanego w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego jest możliwy tylko po wejściu w życie decyzji w danej sprawie, o ile nie została zastosowana kara w postaci skonfiskowania towaru.

Jednak decyzja o zatrzymaniu towaru może być podjęta tylko w sposób i na podstawie przepisów określonych przez prawo. W przeciwnym wypadku jest ona niezgodna z prawem i może zostać zaskarżona. Jest to możliwe np. w przypadku jeśli zatrzymany towar nie stanowi narzędzia popełnienia wykroczenia ani nie jest przedmiotem wykroczenia administracyjnego.

Ponieważ kwestia zgodności z prawem decyzji o zatrzymaniu towaru nie jest rozpatrywana w ramach postępowania w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego, to zaskarżenie tej decyzji może zostać złożone do organu wyższego lub do sądu.

Odszkodowanie za szkody, które wystąpiły w związku niezgodnym z prawem zatrzymaniem towaru powinno być wypłacone w sposób przewidziany przez ustawodawstwo dotyczące spraw cywilnych.

Towar, który został zatrzymany w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego może zostać zwrócony tej osobie, u której został zatrzymany tylko po zakończeniu sprawy.

W sprawach o popełnienie wykroczenia administracyjnego wszczętych przez organ celny, najczęściej jest prowadzone dochodzenie administracyjne.  Po zakończeniu dochodzenia zostaje sporządzony protokół popełnienia wykroczenia administracyjnego.

Czas prowadzenia dochodzenia administracyjnego wynosi zazwyczaj jeden miesiąc od dnia wszczęcia sprawy.  Organ celny musi podjąć decyzję nie później niż po upływie 14 dni od daty sporządzenia protokołu. Z tego wynika, że termin rozpatrzenia sprawy przez organ celny zazwyczaj wynosi ok. 1,5 miesiąca. W szczególnych przypadkach termin ten może zostać przedłużony przez organ celny.

W zależności od artykułu przewidującego popełnienie danego wykroczenia, jak również w niektórych innych przypadkach  organ celny zgodnie ze swoją decyzją może nie tylko samodzielnie podjąć decyzję w danej sprawie ale też przekazać sprawę do decyzji sądu. W takim przypadku czas rozpatrzenia sprawy zostaje zwiększony dodatkowo o 1,5-2 miesiące.

W przypadku dobrze zorganizowanej współpracy z organem celnym i jeśli dana osoba zainteresowana jest w jak najszybszym odzyskaniu towaru, można uniknąć przekazania sprawy do sądu ale też znacznie skrócić czas rozpatrywania sprawy przez organ celny.

Towar można odzyskać po wejściu w życie decyzji w danej sprawie. Termin ten wynosi 10 dni kalendarzowych od dnia doręczenia decyzji osobie, która została pociągnięta do odpowiedzialności.

Ustawodawstwo celne EAUG przewiduje obowiązek przewoźnika aby w ramach procedury celnej tranzytu celnego zabezpieczył nienaruszalność ładunku oraz powiadomił najbliższy organ celny w przypadku dojścia do wypadku drogowego, awarii, powstania okoliczności nadzwyczajnych lub innych okoliczności, które utrudniają zapewnienie wywiązania się z obowiązków przewoźnika.

Taki obowiązek nie jest jednak określony w przypadku powstania podobnych okoliczności po zakończeniu procedury celnej tranzytu celnego.

Jeśli po zakończeniu tranzytu celnego towar został umieszczony w procedurze celnej zwolnienia do użytku wewnętrznego, to uszkodzenie tego towaru, utrata, przeterminowanie dostawy do odbiorcy ładunku nie powoduje powstania celno-prawnych skutków, a  powiadomienie o powstałych okolicznościach ma sens tylko zamawiającego przewóz, odbiorcy towaru itp.

Zaznaczmy tylko, że jeśli okoliczności utrudniają możliwość zwrotnego wywozu  z terytorium EAUG wwiezionego czasowo środka transportu wykonującego przewóz międzynarodowy (awaria, kradzież środka transportu), to zalecamy poinformowanie organu celnego, przez który dokonywany był wwóz i zgłoszenie środka transportu, o okolicznościach powstania zdarzenia.  

Zgodnie z ustawodawstwem celnym EAUG  został określony Wykaz produktów, gdzie podczas składania deklaracji celnej (zgłoszenia) towarzyszyć powinien dokument oceny zgodności z wymaganiami technicznymi regulaminów EAUG. Do tego rodzaju dokumentów zalicza się certyfikat zgodności albo deklarację zgodności.

Z kolei oznakowanie EAC stanowi znak, który ma na celu poinformowanie nabywcy i użytkownika o zgodności dopuszczonych do obrotu produktów z wyżej wymienionego Wykazu z wymaganiami technicznymi regulaminów EAUG.

W przypadku posiadania uzyskanego w określonej procedurze certyfikatu zgodności lub deklaracji zgodności, brak oznakowania EAC na towarze nie oznacza niezgodności produktu z wymaganiami technicznymi regulaminów i nie stanowi podstawy do uznania tych dokumentów za nieważne, jak również do pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej za naruszenie przepisów celnych.

Jednakże dalsza sprzedaż takiego towaru na terytorium EAUG, tzn. bez oznakowania EAC, może w niektórych przypadkach stanowić podstawę do pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej w ramach popełnienia innych wykroczeń nie związanych z przepisami celnymi np. z art. 15.12 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR.   

Zgodnie z kodeksem celnym EAUG, jednym z warunków umieszczenia towaru w procedurze celnej tranzytu celnego jest zabezpieczenie możliwości identyfikacji towaru w sposób przewidziany w art. 341 ww. kodeksu.

Zgodnie z ww. artykułem towary mogą być zidentyfikowane przez organ celny za pomocą takich środków identyfikacji, do których zalicza się: plomby, pieczęcie, oznakowanie literowe lub inne, znaki identyfikacyjne, stemple, pakiety bezpieczeństwa oraz inne środki, jak również za pomocą pobrania próbek i/lub wzorców towaru, szczegółowego spisania towaru, sporządzenia rysunków, wielkoformatowego druku, zdjęć, ilustracji, wykorzystania dokumentów transportowych lub innych dokumentów, jak również w inny sposób.

Z powyższego wynika, że w przypadku braku możliwości nałożenia plomb na przestrzeń ładunkową z towarem ponadwymiarowym, organ celny może skorzystać z innych rodzajów środków identyfikacji. Wykaz tych środków jest dostatecznie wyczerpujący.

Nazwa i kod towaru zgodnie z kodeksem celnym EAUG odnoszą się do danych, które przewoźnik przedkłada do organu celnego przy przyjeździe z towarem na terytorium celne. Przedłożenie niewiarygodnych danych stanowi wykroczenie.

Jednak wg ustawodawstwa FR odpowiedzialność administracyjna za przedłożenie niewiarygodnych danych dotyczących towaru (art. 16.1 ust. 3 KoAP FR), którego podmiotem jest przewoźnik, dotyczy niewiarygodności określonych rodzajów informacji/danych, a mianowicie ilości miejsc ładunkowych, oznakowania, nazwy, wagi brutto i objętości.

Z tego wynika, że za przedłożenie przez przewoźnika niewiarygodnych danych dotyczących kodu celnego towaru przy przyjeździe, wyjeździe, podczas zgłaszania tranzytu celnego itd., odpowiedzialność administracyjna nie jest określona.  

Jednak jeśli klasyfikacja towaru ma znaczenie dla zastosowania wobec niego jakichkolwiek zakazów lub ograniczeń, np. w przypadku przewozu towarów objętych sankcjami, to w przypadku przedłożenia niewiarygodnych danych dotyczących kodu celnego towaru, przewoźnik może zostać zdefiniowany jako podmiot wykroczenia administracyjnego związanego z wwozem/wywozem towaru z naruszeniem zakazów i ograniczeń 9art. 16.2 ust. 3, art. 16.3 KoAP FR).

Zgodnie z obecnie funkcjonującymi przepisami prawnymi w zakresie cła, w przypadku wykonywania operacji celnych przez przedstawiciela celnego w imieniu zgłaszającego, przedstawiciel celny ma wraz ze zgłaszającym wspólny obowiązek uiszczenia należności celnych.

Biorąc pod uwagę ogólne zasady dotyczące posiadania wspólnych obowiązków, dłużnik, który wywiązał się ze wspólnego obowiązku, ma prawo do zgłoszenia regresywnego żądania wobec drugiego dłużnika, z wyłączeniem tej części, która dotyczy niego. Domyślnie – obydwie części są jednakowe. Z tego wynika, że przedstawiciel celny niewątpliwie ma prawo do odzyskania tylko połowy zapłaconej kwoty cła.

Jednakże, jeśli naliczenie dodatkowych należności celnych nastąpiło z powodu tego, że zgłaszający przekazał przedstawicielowi celnemu niewiarygodne dane odnośnie towaru, warunków umowy itp., które są niezbędne do dokonania zgłoszenia, to przedstawiciel celny może mieć podstawę do odzyskania kosztów od zgłaszającego, które z kolei mogą zawierać pozostałą część kwoty cła, które zostało zapłacone oraz innych kosztów poniesionych przez niego.

Oprócz tego mogą być też zgłoszone inne żądania, które były przewidziane w zawartej w umowie np. kara umowna oraz przewidziane przez prawo np. odsteki za korzystanie z cudzych środków finansowych.

Zgodnie z zapisami ustawodawstwa celnego EAUG deklaracja celna odnosi się do „dokumentów celnych”.

Ustalono, że dokumenty celne wypełnia się w języku rosyjskim lub w języku urzędowym państwa członkowskiego, do którego organu celnego przedkłada się dokumenty celne – o ile nie określono to w inny sposób w kc EAUG.

W charakterze wyjątku można przytoczyć zapis kc EAUG, że pasażerska deklaracja celna może zostać złożona w języku angielskim, pomimo języka urzędowego kraju członkowskiego, a za zgodą organu celnego – również w innym języku, który jest znany funkcjonariuszom organu celnego.

Dokumenty celne, które wypełniane są na terytorium jednego kraju członkowskiego, a które podlegają przedłożeniu do organu celnego innego kraju członkowskiego podczas wykonywania operacji celnych, winny być wypełnione tylko w języku rosyjskim.

Z tego wynika, że deklaracja celna powinna być wypełniona zasadniczo w języku rosyjskim, ale może też być wypełniona w języku urzędowym innego kraju członkowskiego. Z kolei pasażerska deklaracja celna może być wypełniona również w języku angielskim lub innym języku za zgodą organu celnego.

Rozpatrywanie spraw o popełnienie wykroczenia administracyjnego odbywa się w organie celnym oraz w sądzie ogólnej jurysdykcji zgodnie z kodeksem wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR).

Rozdział 25 KoAP określa wyczerpujący wykaz osób, które mogą uczestniczyć w charakterze uczestnika rozprawy. Brak jest możliwości udziału właściciela towaru w charakterze samodzielnego uczestnika procesu, ponieważ nie jest on wymieniony w tym rozdziale.  

Dlatego też przedstawiciel właściciela może  wziąć udział w takiej sprawie tylko po stronie przewoźnika, w przypadku posiadania stosownego pełnomocnictwa.

Jednak w przypadku jeśli sprawa o popełnienie wykroczenia administracyjnego wpływa do sądu arbitrażowego, to jest ona rozpatrywana zgodnie z arbitrażowym kodeksem procesowym FR (APK FR).

W ramach sprawy arbitrażowej właściciel zatrzymanego ładunku może wziąć udział w sprawie w charakterze osoby trzeciej na podstawie art. 51 APK FR.

Aby zostać stroną sprawy właściciel ładunku lub osoba, która bierze udział w sprawie powinna złożyć stosowny wniosek. Jej udział w sprawie może również nastąpić z inicjatywy sądu.

Do niedawna zgodnie z ustawodawstwem celnym EAUG i krajowym ustawodawstwem FR nie było przewidzianej takiej możliwości.

Jednakże w nowej ustawie federalnej nr 289-fz z 03.08.2018 r. „O regulacjach celnych” (art. 103 ust. 7) wskazano, że elementy składowe towaru mogą być wwiezione na terytorium Federacji Rosyjskiej w ramach kilku operacji handlowych w przypadku i w trybie określonym przez Rząd Federacji Rosyjskiej.

Zatem Rząd FR w celu spełnienia ww. zapisu powinien określić przypadki  i tryb wwozu tego rodzaju towaru. Po wejściu w życie tych przepisów, wwóz elementów składowych towaru, który jest nabywany u różnych dostawców będzie  możliwy na podstawie jednego kodu celnego, zgodnie z określonym trybem.

Zanim nastąpi przyjęcie wskazanego aktu prawnego, wwóz tego rodzaju elementów składowych może nastąpić tylko na podstawie wskazania pszczególnych kodów celnych.

Zgodnie z zapisami ustawodawstwa celnego środki identyfikacji (plomby, pieczęcie, itp.) mogą zostać zmienione, usunięte, niszczone lub zamienione tylko przez organ celny lub za zezwoleniem organu celnego, za wyjątkiem przypadków, gdy istnieje realne zagrożenie zniszczenia, bezzwrotnej utraty lub znacznego zniszczenia towaru.

Przepisy prawne przewidują następujące sposoby udokumentowania zdjęcia plomby:

• Sporządzenie protokołu zmiany, usunięcia, zniszczenia lub zamiany środka identyfikacji, którego forma jest określona w Decyzji Komisji Unii Celnej;
• Wzmianka o tym w Protokole oględzin celnych (kontroli), którego forma jest określona w Decyzji Komisji Unii Celnej, jeśli zdjęcie plomby następuje w ramach przeprowadzenia odpowiedniej formy kontroli celnej;
• Wpisanie stosownej adnotacji o zmianie, usunięciu, zniszczeniu lub zamianie środka identyfikacji w dokumentach transportowych (przewozowych), handlowych lub celnych przedłożonych organowi celnemu.

Odpowiedzialność administracyjna za popełnienie wykroczeń administracyjnych w zakresie przepisów celnych  (naruszenie przepisów celnych) jest określona w Rozdziale 16 KoAP FR.

Zgodnie z przypisem 1 do art. 16.1 KoAP FR za wykroczenia administracyjne przewidziane w niniejszym rozdziale osoby prowadzące indywidualną działalność gospodarczą, bez utworzenia osoby prawnej ponoszą odpowiedzialność administracyjną jak osoba prawna.

Z tego wynika, że kara administracyjna w postaci grzywna dla przewoźnika,  który jest przedsiębiorcą indywidualnym jest wyznaczana w wysokości przewidzianej dla osoby prawnej.

Zgodnie z art. 312 ROZPORZĄDZENIA WYKONAWCZEGO KOMISJI (UE) 2015/2447 w celu potwierdzenia faktu zamknięcia procedury tranzytu przewoźnik ma prawo do przedłożenia dokumentu kraju trzeciego, zgodnie z którym towar był umieszczony w procedurze celnej lub zwolniony do obrotu na terytorium danego kraju.

Z tego wynika, że jeśli przewóz tego towaru był wykonywany do terytorium Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, to w celu potwierdzenia zamknięcia procedury tranzytu celnego przewoźnik może przedłożyć zgłoszenie towaru, zgodnie z którym towar był zwolniony do obrotu lub umieszczony w innej procedurze celnej.

Zasady przyjmowania obywateli przez kierowników organów państwowych, w tym również takich jak organy celne, są uregulowane w ustawie federalnej „O trybie rozpatrywania wniosków obywateli Federacji Rosyjskiej” oraz w Zarządzeniu Federalnej Służby Celnej Rosji (FTS) nr 1240 z 30.06.2014 r. „O zatwierdzeniu Trybu pracy z wnioskami obywateli skierowanych do FTS Rosji i organów celnych Federacji Rosyjskiej”.

W ww. aktach prawnych jest zapisane, że określony przez prawo tryb rozpatrywania wniosków obywateli dotyczy również stosunków prawnych związanych z rozpatrywaniem wniosków zgłoszonych przez zorganizowaną grupę osób np. przez osobę prawną.

W ww. dokumentach brak jest wskazania podstaw odmowy do przyjęcia przedstawiciela osoby prawnej.

Przyjęcie odbywa się zgodnie z grafikiem przyjęć, z którym można zapoznać się w Wydziale Zabezpieczenia Dokumentów we właściwym organie celnym.

Na chwilę obecną, tj. na dzień 9 sierpnia 2018 r., nie ma takiej możliwości. Z tego powodu międzynarodowi przewoźnicy drogowi podczas wwozu towaru na terytorium EAUG zmuszeni są do składania EPI przed przyjazdem środka transportu, a po jego przyjeździe – do składania deklaracji na tranzyt celny (ETD).

Jednakże w końcu lipca 2018 r. grupa ekspertów przy Komitecie Konsultacyjnym ds. współdziałania organów kontrolnych na granicy celnej Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, zajmująca się kwestią wstępnego informowania, uzgodniła projekt decyzji Kolegium Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej „O wykorzystaniu informacji wstępnej składanej w postaci dokumentu elektronicznego dotyczącej towaru, który ma być wwieziony na terytorium celne Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej”.  

Po przyjęciu i wejściu w życie ww. dokumentu, wykorzystywanie EPI w charakterze dokumentu otwierającego tranzyt celny (ETD) będzie możliwe.  

Ponieważ towar, który był wcześniej umieszczony w środku transportu znajduje się w procedurze celnej tranzytu celnego, to doładunek innego towaru do tego środka transportu będzie wymagać operacji związanej z usunięciem środków identyfikacji celnej, tj. plomb. Zgodnie z art. 148 kodeksu celnego Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej tego rodzaju operacje dozwolone są wyłącznie za zgodą organu celnego, na terytorium którego są dokonywane i tylko na terytorium strefy kontroli celnej.  

W celu uzyskania zgody na przeprowadzenie tej operacji z ładunkiem należy zwrócić się do najbliższego organu celnego i złożyć stosowny wniosek. Tryb składania wniosku i jego treść jest regulowana w Decyzji Kolegium Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej nr 170 z 13.12.2017 r. „O niektórych sprawach związanych ze stosowaniem procedury celnej tranzytu celnego” (Decyzja).

Jeśli wymagania określone w ww. Decyzji są spełnione, to organ celny jest zobowiązany do wydania zgody na doładunek towaru.

Odmowa wydania zgody jest możliwa tylko w szczególnie uzasadnionych przypadkach określonych w Decyzji, a mianowicie: jeśli wniosek został złożony przez osobę nieuprawnioną lub do organu, który nie jest uprawniony do wydania takiej decyzji, nie zawiera danych, które są obowiązkowe zgodnie z ww. Decyzją albo jeśli w dokumentach transportowych (przewozowych), dokumentach potwierdzających zastosowanie ograniczeń lub innych dokumentach wydanych przez stosowne organy państwowe zawarty jest zakaz dokonywania tego rodzaju operacji.

Zgodnie z Dekretem Prezydenta FR nr 1 z 01.01.2016 r. międzynarodowe tranzytowe przewozy drogowe i kolejowe ładunków z terytorium Ukrainy na terytorium Kazachstanu lub Kirgistanu przez terytorium Federacji Rosyjskiej mogą być wykonane w przypadku spełnienia następujących warunków:

• są wykonywane z terytorium Republiki Białoruś;
• pod warunkiem zastosowania wobec przestrzeni ładunkowej środka transportu i składu kolejowego, innych powierzchni ładunkowych, pojemników itp., w których znajdują się lub mogą znajdować się towary, specjalnych środków identyfikacji w postaci plomb, w  tym plomb elektronicznych działających na zasadzie technologii globalnego satelitarnego systemu nawigacyjnego GLONASS;
• pod warunkiem jeśli kierowca środka transportu wykonujący przewóz drogowy posiada talon ewidencyjny.

P.S.: Ograniczenia te stanowią specjalny środek ekonomiczny wprowadzony wobec Ukrainy, dotyczący towarów, których producentem jest Ukraina, jak również towarów przewożonych tranzytem przez Ukrainę, za przewóz których Ukraina pobiera opłatę tranzytową od krajów będących producentami tych towarów.

Działanie ww. środka ekonomicznego  zostało przedłużone do 1 stycznia 2019 roku.

Odpowiedzialność administracyjna za podanie niewiarygodnych danych w zgłoszeniu celnym jest określona w art. 16.2 ustęp 2 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR).  Podmiotem tego wykroczenia administracyjnego może być zarówno zgłaszający jak i jego przedstawiciel celny, w zależności od tego, kto dokonuje zgłoszenia celnego.

W przypadku jeśli zgłoszenia celnego dokonuje przedstawiciel celny w imieniu i na zlecenie zgłaszającego, to odpowiedzialność administracyjną z art. 16.2 ustęp 2 KoAP FR za podanie niewiarygodnych danych ponosi przedstawiciel celny.

Jednakże w przypadku jeśli podanie niewiarygodnych danych miało miejsce przez przedstawiciela celnego na podstawie niewiarygodnych danych przekazanych mu przez zgłaszającego, to zgłaszający może również być pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej z art. 16.7 KoAP FR.

Kodeks celny Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej nie określa terminu, w czasie którego powinna być złożona deklaracja celna na taki towar. Jednakże art. 98 ustęp 4 kc EAUG przewiduje, że towar, który był zatrzymany lub aresztowany podczas prowadzenia sprawy o popełnienie wykroczenia administracyjnego, a następnie była podjęta decyzja o zwrocie tego towaru, powinien być umieszczony na przechowanie czasowe w przeciągu 10 dni kalendarzowych licząc od dnia wejścia w życie stosownej decyzji w tej sprawie.

Z tego wynika, że przewoźnik zagraniczny ma obowiązek dokonać odprawy towaru lub umieścić go na przechowanie czasowe a następnie odprawić go w terminie określonym przez daną procedurę, zanim upłynie 10-dniowy termin od dnia wejście w życie stosownej decyzji w sprawie administracyjnej.

Niedotrzymanie ww. terminu zagrożone jest pociągnięciem przewoźnika przez organ celny do odpowiedzialności administracyjnej z art. 16.14 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR , tj. karą grzywny w wysokości od 5.000 do 20.000 rubli.

Termin profil ryzyka używany  jest przez organy celne w ramach systemu  zarządzania ryzykiem w celu wykrycia naruszeń przepisów celnych.

Profil ryzyka zgodnie z kodeksem celnym EAUG – jest to całokształt danych z zakresu ryzyka, o wskaźnikach ryzyka i środkach mających na celu zmniejszenie ryzyka.

Z tego wynika, że profil ryzyka składa się z:

• zakresu ryzyka – tzn. możliwości naruszenia przepisów celnych i warunków, w których może powstać to naruszenie;
• wskaźników ryzyka – cech lub całokształtu cech, które pozwalają dokonać wyboru obiektu do kontroli;
• środków mających na celu zmniejszenie ryzyka – konkretnych formy kontroli celnej, które są stosowane do wykrycia naruszenia lub stwierdzenia jego braku.

Na przykład, po przyjeździe na terytorium celne przekroczenie wagi środka transportu z towarem o określoną wartość (wskaźnik ryzyka) świadczy o możliwości przedłożenia niewiarygodnych danych dotyczących wagi brutto towaru (zakres ryzyka) i dlatego profil ryzyka może przewidywać przeprowadzenie kontroli celnej z wyładunkiem i ważeniem towaru (środek mające na celu zmniejszenie ryzyka).

Powody odmowy zwolnienia towaru i tryb wykonywania operacji celnych związanych z tą odmową są określone w art. 125 kc EAUG.

Zgodnie z ustępem 3 ww. artykułu odmowę zwolnienia towaru sporządza się z wykorzystaniem systemu informacyjnego organu celnego poprzez przygotowanie dokumentu elektronicznego bądź poprzez wpisanie odpowiednich adnotacji do deklaracji celnej (zgłoszenia) na papierze lub na wniosku o zwolnienie towaru zanim zostanie złożona deklaracja w postaci papierowej. Podczas przygotowania odmowy zwolnienia towaru wskazywane są wszystkie przyczyny, które stanowiły podstawę tej odmowy oraz zalecenia co do usunięcia tych przyczyn – o ile przewiduje to ustawodawstwo krajów członkowskich.

Z tego wynika, że organ celny ma obowiązek wskazania uzasadnienia i podania wszystkich przyczyn, z powodu których nastąpiła odmowa zwolnienia towaru.

Zgodnie z artykułem 324 kodeksu celnego EAUG jedną z form kontroli celnej jest sprawdzenie dokumentów celnych oraz innych dokumentów i danych.  Zasady dotyczące sprawdzenia kraju pochodzenia towaru są określone w art. 314 kc EAUG.

Przeprowadzenie kontroli celnej stanowi podstawę do przedłużenia terminu zwolnienia towaru. W przypadku jeśli kontrola nie może zakończyć się w przeciągu 10 dni od daty zarejestrowania deklaracji celnej a zwolnienie towaru nie jest możliwe, to termin zwolnienia towaru zostaje przedłużony o czas przeprowadzenia kontroli (art. 119 ust. 7 kc EAUG).

Podczas przeprowadzenia kontroli organ celny ma prawo sprawdzić wiarygodność danych zawartych w dokumentach pochodzenia towaru oraz ważność certyfikatu pochodzenia towaru. W tym celu przesyła zapytanie do organów państwowych lub kompetentnych organizacji, które wystawiają takie certyfikaty.

Zgodnie z art. 314 ust. 3 kc EAUG, sprawdzenie kraju pochodzenia powinno zakończyć się nie później niż po upływie 30 dni kalendarzowych od dnia otrzymania przez organ celny odpowiedzi na swoje zapytanie albo od dnia upływu terminu otrzymania odpowiedzi, który jest określony w zasadach określenia pochodzenia wwożonego towaru.

Nie ma zakazu na zamianę środka transportu w takiej sytuacji, pod warunkiem, że zostaną spełnione celne przepisy prawne.

Należy mieć na uwadze, że w ramach procedury celnej tranzytu celnego, zamiana przewoźnika jest niedozwolona. W przypadku wykorzystania ciągnika należącego do innego przewoźnika należy sporządzić umowę wynajmu tego środka transportu – w przypadku jeśli kraj rejestracji ciągnika jest taki sam jak kraj przewoźnika, albo dokonać zamknięcia procedury celnej tranzytu celnego na najbliższym urzędzie celnym a następnie przygotować tranzyt celny dla nowego przewoźnika w celu przejazdu zgodnie z trasą.

W przypadku zamiany ciągnika, który się zepsuł na wynajęty ciągnik, przewoźnik ma obowiązek poinformować organ celny o zepsuciu się ciągnika i o jego zamianie.

Obecnie obowiązujące w EAUG przepisy prawne dotyczące spraw cła  nie ustanawiają zakazu wywozu towaru z terytorium EAUG przez inne przejście graniczne  (celny punkt kontrolny) niż to, które było wskazane w deklaracji eksportowej.

W praktyce informacja zawarta w rubryce 29 deklaracji eksportowej dotycząca organu celnego wywozu towaru, ma znaczenie tylko aby przyspieszyć odbycie kontroli celnej i nie powoduje koniczności wywozu towaru przez przewoźnika wyłącznie przez organ celny wymieniony w tej rubryce.

Artykuł 149 ust. 1 kodeksu celnego EAUG przewiduje, że w przypadku awarii, działania okoliczności nadzwyczajnych lub innych okoliczności uniemożliwiających wykonanie przez przewoźnika swoich obowiązków określonych w art. 150 kc EAUG, to przewoźnik ma obowiązek podjęcia wszelkich możliwych działań w celu zabezpieczenia towaru w stanie nienaruszonym, zabezpieczenia środka transportu, niezwłocznego powiadomienia najbliższego organu celnego o tych okolicznościach i przekazania informacji o miejscu, gdzie znajduje się towar oraz przewiezienia towaru lub zorganizowania jego przewozu (w przypadku jeśli jego środek transportu został uszkodzony) do najbliższego organu celnego lub innego miejsca wskazanego przez ten organ celny.

Biorąc pod uwagę niniejsze określenie, dla potrzeb niniejszego artykułu pod awarią należy rozumieć wypadek drogowy, który utrudnia spełnienie przez przewoźnika obowiązku  w ramach procedury tranzytu (art. 150 kc EAUG). Odnoszą się do nich: dostarczenie towaru do miejsca dostawy w wyznaczonym przez organ celny terminie, zgodnie z wyznaczoną trasą, zabezpieczenie nienaruszalności towaru i środków identyfikacji celnej (plomb), niedopuszczenie do operacji ładunkowych z towarem lub zamiany środka transportu wykonującego międzynarodowy przewóz drogowy bez zezwolenia organu celnego.

Z tego wynika, że przewoźnik ma obowiązek poinformowania najbliższego organu celnego o wypadku drogowym tylko w przypadku jeśli na przykład nie nadąży zachować termin tranzytu celnego lub jeśli plomba została naruszona lub trzeba dokonać zamiany środka transportu itd.

Natomiast jeśli w wyniku wypadku drogowego nie ma ryzyka, że obowiązek przewoźnika określony w art. 150 kc EAUG nie zostanie spełniony, to nie ma obowiązku informowania o tym organu celnego.

Kwiaty są towarem o wysokim stopniu ryzyka fitosanitarnego i wwóz ich jest możliwy tylko pod warunkiem posiadania właściwego certyfikatu fitosanitarnego. Ponieważ konkretny certyfikat fitosanitarny zawiera dane o wadze netto towaru, to brak zgodności wagi brutto, w przypadku zgodności wagi netto, nie powoduje  automatycznego unieważnienia tego certyfikatu.

Jednakże jeśli organ celny stwierdzi, że występuje niezgodność wagi netto przemieszczanego towaru lub jakakolwiek inna niezgodność np. przesortowanie, to organ kontroli fitosanitarnej może podjąć decyzję o zabronieniu wwozu tej partii towaru.

Uzyskanie nowego certyfikatu fitosanitarnego, który będzie zawierał wiarygodne dane jest możliwe tylko po zawróceniu towaru na terytorium kraju eksportera.  

Jeśli towar został dostarczony w mniejszej ilości, to zgłaszający ma prawo do zwrotu nadpłaconej kwoty należności celnych.

W tym celu należy złożyć w organie celnym wniosek o zwrot nadpłaconej lub pobranej kwoty należności celnych i podatku.

Do tego wniosku należy załączyć:

• dokument płatniczy potwierdzający dokonanie zapłaty lub pobranie cła i podatku, które podlegają zwrotowi;
• dokumenty potwierdzające naliczenie należności celnych i podatku, które podlegają zwrotowi;
• dokumenty potwierdzające fakt dokonania nadpłaty lub pobrania należności celnych i podatku;
• dokumenty rejestracyjne osoby prawnej lub przedsiębiorcy indywidualnego, o ile nie były one wcześniej składane do organu celnego;
• inne dokumenty, które mogą być przedłożone przez daną osobę w celu potwierdzenia zasadności zwrotu.

W charakterze dokumentów potwierdzających fakt dokonania nadpłaty organ celny przyjmuje „korektę zgłoszenia towaru” (KDT) sporządzoną zgodnie z „Trybem wprowadzania zmian (uzupełnień) do danych zgłoszonych w deklaracji na towar”, który został zatwierdzony w Postanowieniu Kolegium Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej nr 289 z 10.12.2013 r.

Ustawodawstwo celne EAUG przewiduje, że po zakończeniu procedury celnej tranzytu celnego należy dokonać zgłoszenia towaru lub przekazać ten towar do składowania czasowego.   

Pod terminem czasowego składowania towaru należy rozumieć w szczególności przechowanie towaru zagranicznego w miejscu czasowego przechowania do momentu zwolnienia go przez organ celny (art. 98 kodeksu celnego EAUG).

W celu umieszczenia towaru do przechowania czasowego należy przedłożyć do organu celnego dokumenty transportowe i/lub zgłoszenie (deklarację) tranzytową na te towary bądź dokument zawierający dane o numerze rejestracji informacji wstępnej, która była zgłoszona w postaci elektronicznej. Złożenie dokumentów do organu celnego może nastąpić w postaci elektronicznej (art. 100 ust. 1 kc EAUG).

Należy również zawrzeć umowę ze składem czasowego przechowania (CBX). Umieszczenie towaru na takim składzie (CBX) może nastąpić zarówno z rozładunkiem środka transportu jak też bez rozładunku, w zależności od warunków zawartej umowy.

Osoba posiadająca stosowne pełnomocnictwo odnośnie towaru, w tym odbiorca ładunku, może wykonywać operacje z takim towarem, które są niezbędne do zagwarantowania przechowania go w stanie nienaruszonym, jak również do oględzin i pomiarów towaru, przemieszczania go wewnątrz terenu składowania (art. 102 ust. 1 kc EAUG).

Osoba taka za zgodą organu celnego może wykonywać inne operacje z towarem, w tym pobór prób i /lub wzoru towaru, otwarcia opakowania w celu sprawdzenia ilości i /lub cech towaru (art. 102 ust.2 kc EAUG).

W przypadku wykrycia, że dane dotyczące towaru są niewiarygodne lub wykrycia towaru, który nie był wymieniony w dokumentach transportowych, odbiorca ładunku może później zweryfikować dane dotyczące towaru podczas ich zgłaszania. Należyte wykonanie operacji z towarem gwarantuje podmiotowi prowadzącemu handel zagraniczny, brak zastrzeżeń ze strony organu celnego podczas zgłaszania towaru.

Metody określenia wartości celnej towaru są określone w ustawodawstwie celnym EAUG w Rozdziale 5 kodeksu celnego EAUG. Jest tam m.in. wymieniona metoda określania wartości celnej według transakcji z towarami identycznymi (metoda nr 2) oraz metoda określania wartości celnej według transakcji z towarami jednakowymi (metoda nr 3).

Termin „towar identyczny” oznacza towar, który jest jednakowy pod każdym względem, w tym także pod względem cech fizycznych, jakości i reputacji. Nieznaczne różnice w wyglądzie zewnętrznym nie stanowią podstawy do nieuznania towarów za identyczne.

Termin „towar jednakowy” oznacza towar, który nie jest identyczny pod każdym względem, ale posiadający podobne cechy i składający się z podobnych elementów, które zostały wyprodukowane z takich samych materiałów, co pozwala mu spełniać takie same funkcje, co towar podlegający wycenie i jednocześnie może być on wzajemnie zamienny w sensie handlowym. Podczas określania czy towar jest jednolity pod uwagę bierze się takie cechy jak jakość, reputacja oraz znak handlowy.

Towar nie jest uznawany za identyczny lub jednakowy jeśli nie został wyprodukowany w tym samym kraju co towar podlegający wycenie lub jeśli ich projektowanie, opracowanie, prace inżynieryjne i konstruktorskie opracowanie designu, szkiców, rysunków i inne analogiczne  prace zostały wykonane na terytorium celnym EAUG.

Nie, nie ma takiego obowiązku.

Sposób przeprowadzenia kontroli celnej jest określony w art. 328 kodeksu celnego Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej. W Rosji działają również Zalecenia metodyczne w sprawie organizacji i przeprowadzenia kontroli celnej przed zwolnieniem towaru, które zostały zatwierdzone w piśmie Federalnej Służby Celnej Rosji nr 01-11/04772 z 04.02.2016 r. Żaden z ww. dokumentów nie zawiera obowiązku zapewnienia tłumacza osobie lub przedstawicielowi, który nie włada językiem rosyjskim podczas przeprowadzenia kontroli celnej.

Wzór protokołu kontroli celnej zatwierdzony w Decyzji Komisji Celnej UC nr 260 z 20.05.2010 r.  również nie zawiera wskazania do udziału tłumacza.

Zgodnie z ustawodawstwem celnym EAUG jedyną formą kontroli celnej, która zakłada zapewnienie tłumacza osobie, która nie posługuje się językiem rosyjskim, jest kontrola osobista osoby fizycznej.

W związku z powyższym w celu zapewnienia większego bezpieczeństwa dla przewozów, jak również podczas przeprowadzenia kontroli celnej, zalecamy aby wykorzystywać do wykonywania przewozów międzynarodowych na terytorium Rosji i innych krajów EAUG kierowców, posługujących się językiem rosyjskim.

Warunki określające włączenie przewoźnika do rejestru przewoźników celnych zostały określone w art. 407 kc EAUG.

Przede wszystkim status ten może uzyskać tylko osoba prawna.

Musi ona jednocześnie spełniać następujące warunki:

1. prowadzić działalność w zakresie wykonywania przewozu ładunków przez co najmniej 2 lata wg stanu na dzień złożenia wniosku do organu celnego;
2. posiadać zabezpieczenie wykonywania obowiązków osoby prawnej prowadzącej działalność w zakresie spraw celnych w wysokości równej 200.000 EUR;
3. posiadać licencję na wykonywanie działalności związanej z przewozem ładunków o ile ten rodzaj działalności wymaga posiadania ww. dokumentu zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego;
4. być właścicielem, posiadaczem, zarządcą lub najemcą środków transportu używanych do przewozu towarów, w tym pojazdów zdatnych do przewozu towarów pod plombami celnymi i pieczęciami;
5. brak niewykonanego obowiązku uiszczenia należności celnych, ceł specjalnych, antydumpingowych, odsetek karnych itp. wg stanu na dzień złożenia wniosku do organu celnego;
6. zgodność z wymaganiami oraz przestrzeganie innych warunków, które zostały określone przez państwa członkowskie.  

W Rosji na przykład dodatkowe warunki włączenia osoby prawnej do rejestru przewoźników celnych są określone w art. 67 ustawy federalnej „O regulacjach celnych”.

Do warunków tych odnoszą się w szczególności: brak przykładów pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej za popełnienie wykroczenia administracyjnego w zakresie spraw celnych przewidzianego w art. 16.1, 16.2, 16.3, 16.9, 16.11, 16.15 oraz art. 16.23 ustęp 2 i 3 kodeksu wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej w ciągu 1 roku od daty złożenia wniosku do organu celnego.

Procedura celna eksportu jest to procedura celna, która jest stosowana wobec towarów EAUG, zgodnie z którą towar ten zostaje wywieziony z terytorium celnego EAUG na stałe.

Zgodnie z art. 94 kodeksu celnego EAUG, towary EAUG powinny być faktycznie wywiezione z terytorium celnego EAUG w takiej samej ilości i takim samym stanie, w którym znajdowały się w chwili ich umieszczenia w określonej procedurze celnej.

Jednak istnieją wyjątki od powyższej zasady. W szczególności towary EAUG mogą zostać wywiezione z terytorium celnego EAUG w ilości mniejszej niż ilość zgłoszona podczas umieszczenia ich w określonej procedurze celnej, niezależnie od przyczyny która spowodowała zmniejszenie ilościowe towaru.

A więc faktyczny wywóz z terytorium EAUG towaru w mniejszej ilości niż wskazano w deklaracji eksportowej  nie stanowi wykroczenia.

Wykaz towarów na użytek własny, które muszą być zgłoszone jest określony w kc EAUG art. 260 ust. 1.

Z punktu 5 ww. ustępu wynika, że środek transportu podlega zgłoszeniu podczas przekraczania granicy EAUG jeśli jest zarejestrowany w kraju, który nie jest członkiem EAUG. Środki transportu zarejestrowane w Rosji, Białorusi, Kazachstanie, Kirgizji i Armenii nie podlegają zgłoszeniu na granicy zarówno podczas wjazdu jak i wyjazdu.

Należy również mieć na uwadze, że w przypadku naprawy środka transportu wwiezionego czasowo na użytek własny poza terytorium EAUG, zarejestrowanego w kraju członkowskim EAUG, jeśli naprawa ta była związana z zamianą części podlegających ewidencji (rejestracji) w stosownych organach państwowych krajów członkowskich EAUG, to wymieniona część podlega zgłoszeniu w celu zwolnienia do obrotu wewnętrznego podczas powrotnego wwozu tego środka transportu na użytek własny na terytorium EAUG.

Odpowiedzialność administracyjna za niezgłoszenie towaru oraz za niewiarygodne zgłoszenie, które mogło spowodować zaniżenie należności celnych jest określona w kodeksie wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR) art. 16.2 ust. 1 i 2.

Wysokość grzywny administracyjnej za niezgłoszenie towaru (art.16.2 ust. 1 KoAP FR) wynosi kwotę między ½ a dwukrotnością kosztu towaru, który stanowił przedmiot wykroczenia administracyjnego.

W celu naliczenia grzywny stosowana jest wartość rynkowa towaru na terytorium FR a w ramach śledztwa administracyjnego organ celny powinien przeprowadzić ekspertyzę w celu określenia tej wartości.

Za niewiarygodne zgłoszenie (art. 16.2 ust.2 KoAP FR) sankcja jest określana w inny sposób, a mianowicie wysokość grzywny wynosi kwotę między ½ a dwukrotnością kwoty podatku i cła, które miało być zapłacone.

W odróżnieniu od ustępu 1 art. 16.2 KoAP w celu obliczenia wysokości grzywny w przypadku ust.2 art. 16.2 KoAP FR stosuje się określenie wartości celnej towaru a nie rynkowej, na podstawie której obliczana jest wysokość należności celnych, które są porównywane z wysokością należności celnych, które zostały zgłoszone w deklaracji celnej.

Jeśli w wyniku niewiarygodnego zgłoszenia organ celny nie posiada wystarczających danych do określenia wartości celnej za pomocą wybranej przez zgłaszającego metody, to w celu jej obliczenia wykorzystywane są dane zgłoszonych wcześniej identycznych lub podobnych towarów.

Deklaracja tranzytowa jest składana do organu celnego w celu umieszczenia towaru w procedurze celnej tranzytu celnego. Elektroniczna deklaracja tranzytowa jest składana w postaci dokumentu elektronicznego zawierającego podpis cyfrowy i musi zawierać dane wymienione w art. 107 kodeksu celnego Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej.

Natomiast informacja wstępna może być złożona zarówno w postaci dokumentu elektronicznego, jak również w postaci elektronicznej kopii dokumentu (bez elektronicznego podpisu cyfrowego). Lista danych, które powinny być udostępnione w informowaniu wstępnym może różnić się od art. 107 kc EAUG.

Zgodnie z art. 105 ust. 7 kc EAUG dopuszcza się wykorzystanie informacji wstępnej w charakterze deklaracji tranzytowej przedłożonej w postaci dokumentu elektronicznego w trybie określonym przez Komisję Ekonomiczną EAUG.

Z tego wynika, że EPI może mieć moc ETD ale tylko pod warunkiem, że dokument zawiera elektroniczny podpis cyfrowy osoby dokonującej zgłoszenia oraz zawiera wszystkie dane, które musi zawierać deklaracja tranzytowa.

Oprócz tego nie ma określonego trybu wykorzystania EPI w charakterze ETD ponieważ nie został jeszcze przyjęty przez Komisję Ekonomiczną stosowny akt prawny. Jak wynika z projektu Rozporządzenia umieszczonego na stronie Komisji Ekonomicznej EAUG wejście w życie trybu określającego ww. możliwość jest zaplanowane na 01.10.2018 r.

Zanim stosowny akt prawny wejdzie w życie, EPI złożone w postaci elektronicznej i zawierające niezbędne dane, nie może mieć mocy ETD.

W dzisiejszych czasach organy celne używają w swojej działalności wiele technologii elektronicznych, do których dostęp ze strony uczestników handlu zagranicznego jest możliwy wyłącznie z zastosowaniem specjalnego elektronicznego podpisu cyfrowego (EPC).

Za pomocą tego EPC dana firma może składać zgłoszenie celne (deklarację), przedkładać różne dokumenty dodatkowe, udzielać odpowiedzi na zapytania organu celnego itp. w postaci dokumentu elektronicznego.

W rzeczywistości EPC – jest to nośnik pamięci, na którym został zapisany i zaszyfrowany specjalny kod.

W celu uzyskania EPC należy zwrócić się do jednego z autoryzowanych centrów, które posiada stosowną umowę z Federaną Służbą Celną Rosji i przedłożyć dokumenty dotyczące statusu firmy.

EPC może być sporządzony dla dowolnego pracownika w firmie. Najczęściej EPC jest sporządzany dla szefa firmy. Jednakże w Rosji elektroniczny podpis cyfrowy EPC może uzyskać wyłącznie firma rosyjska.  

Warunki szczególne stosowania procedury celnej tranzytu celnego wobec towaru przemieszczanego przez granicę celną Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej w postaci rozłożonych na kilka części elementów, są określone w Decyzji Kolegium Euroazjatyckiej Komisji Ekonomicznej nr 138 z 7 listopada 2017 r.

W Decyzji tej jest zapisane, że towar rozłożony na części może być zgłoszony za pomocą złożenia kilku deklaracji tranzytowych odnoszących się do części składowych tego towaru, które zostały wymienione w charakterze tych części składowych we wstępnej decyzji o sklasyfikowaniu towaru ze wskazaniem kodu celnego zgodnego z klasyfikacją kodów celnych stosowanych w handlu zagranicznym Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, który jest zgodny z kodem celnym towaru po jego złożeniu do całości, wskazanym w decyzji wstępnej.

Z tego wynika, że posiadanie decyzji wstępnej o sklasyfikowaniu dotyczy tylko towaru w postaci rozłożonego na części. Jednoczenie w każdej deklaracji tranzytowej odnoszącej się do konkretnego pojazdu, powinny być wskazane wszytstkie przewożone w tym pojeździe elementy składowe towaru.

Zgodnie z Dekretem Prezydenta FR nr 560 z 06.08.2014 r. zakazane bądź ograniczone jest wykonywanie operacji w handlu zagranicznym polegających na wwozie na terytorium Federacji Rosyjskiej poszczególnych rodzajów artykułów rolnych, surowców i żywności, którego krajem pochodzenia jest kraj, który wprowadził sankcje ekonomiczne wobec rosyjskich podmiotów prawnych i/lub osób fizycznych albo przyłączył się do decyzji o wprowadzeniu tych sankcji.

W celu realizacji powyższego Dekretu, Rząd FR wydał Zarządzenie nr 778 z 07.08.2014 r., w którym uszczegółowiony został wykaz krajów, których dotyczy ww. ograniczenie.

Zgodnie z aktualnymi zmianami ww. Zarządzenia do krajów tych odnosi się: USA, kraje UE, Kanada, Australia, Królestwo Norwegii, Ukraina, Republika Albanii, Czarnogóra, Republika Islandii i Królestwo Lichtenstein.

Konfederacja Szwajcarska nie jest krajem należącym do Unii Europejskiej i nie została odrębnie wymieniona w ww. wykazie.

Zatem działanie Dekretu Prezydenta FR nr 560 z 06.08.2014 r. i Zarządzenia FR nr 778 z 07.08.2014 r. nie dotyczy Szwajcarii.     

Zgodnie z ustawodawstwem celnym  EAUG drewniane opakowania, w które jest zapakowany bądź na których przewożony jest towar, należy poddać obowiązkowej kontroli fitosanitarnej.

Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami określonymi w Wytycznych w sprawie przepisów dotyczących drewna opakowaniowego w obrocie międzynarodowym (ISPM nr 15), opakowania takie winny posiadać stosowne oznakowanie potwierdzające przeprowadzenie ich dezynfekcji w określony przepisami sposób.  

Jednocześnie Międzynarodowe Standardy ISPM nr 15 określają, że wymagania tego standardu nie odnoszą się do materiałów wykonanych z drewna z wykorzystaniem kleju, wysokiej temperatury lub prasownia (sklejka jednowarstwowa, płyty LDF wiórowe, MDF, pilśniowe, fornir, wyroby z papieru).

A więc żądanie organu celnego dotyczące oznakowania na paletach drewnianych nie ma podstawy prawnej, ponieważ tego rodzaju palety wiórowe produkowane są z wykorzystaniem kleju i wysokich temperatur.

Zgodnie z art. 344 kodeksu celnego Unii Celnej, który obowiązywał w 2017 roku, w przypadku przeprowadzenia operacji ze środkami transportu międzynarodowego przywiezionymi czasowo, które na obszarze celnym Unii Celnej są niedopuszczalne (patrz: art. 344 ust. 2 ), muszą być uiszczone należności celne, które podlegałyby zapłacie przy objęciu takich środków transportowych procedurą dopuszczenia do obrotu na rynek wewnętrzny. Jeśli naliczenie tych należności nastąpiło w 2017 roku, to jest to zgodne z prawem.

Ale z dniem 1 stycznia 2018 roku wszedł w życie nowy kodeks celny EAUG.

Zgodnie z art. 279 ust. 11 i 12  kc EAUG obecnie w podobnych przypadkach należności celne naliczane są w inny sposób. Należności celne muszą być uiszczone w takiej wysokości, która podlegałyby zapłacie przy objęciu takich towarów procedurą celną czasowego wwozu z częściową zapłatą cła wwozowego i podatków, licząc od dnia, następującego po dniu zwolnienia tego towaru w charakterze czasowo wwiezionego środka transportu międzynarodowego do dnia ich faktycznego wywozu lub umieszczenia w innej procedurze celnej.

Zgodnie z przepisami przejściowymi kc EAUG (art. 458), niniejsze zmiany posiadają moc wsteczną, co oznacza, że dotyczą również tych środków transportu międzynarodowego, które były użytkowane na terytorium Unii Celnej przed 1 stycznia 2018 r. w sposób niezgodny z prawem.

Oznacza to, że jeśli należności celne nie zostały opłacone w 2017 r. zgodnie z pierwotnym ich naliczeniem, to powinny zostać przeliczone przez organ celny wg nowych przepisów, co w znacznym stopniu obniży ich wysokość.

Zgodnie z zapisami art. 24.2 Kodeksu Wykroczeń Administracyjnych FR (KoAP FR) sprawy o popełnienie wykroczenia administracyjnego prowadzi się w języku rosyjskim oraz w językach państwowych republik wchodzących w skład Federacji Rosyjskiej.

Jednakże o ile sprawa administracyjna jest rozpatrywana wobec cudzoziemca, który nie zna języka rosyjskiego, to w takim przypadku nie ma jakichkolwiek ograniczeń co do języka w jakim powinno być sporządzone zaskarżenie decyzji w sprawie o popełnienie wykroczenia administracyjnego zgodnie z KoAP FR.

Zgodnie z art. 24.2 ust. 2 KoAP FR osoby uczestniczące w procesie dotyczącym wykroczenia administracyjnego, które nie znają języka w którym prowadzona jest sprawa, mają zagwarantowane prawo do występowania, składania wyjaśnień, zgłaszania próśb, uwag i zastrzeżeń, składania zaskarżeń w swoim języku albo w języku dowolnie wybranym przez te osoby oraz do korzystania z tłumacza.

A więc firma zagraniczna ma pełne prawo do złożenia zaskarżenia podjętej przez organ celny decyzji w swoim ojczystym języku.

W kodeksie celnym EAUG znajduje się zapis mówiący o tym, że zagraniczni przewoźnicy mogą wykonywać przewozy przez terytorium krajów członkowskich EAUG zagranicznymi środkami transportu.

Przewóz taki jest możliwy w ramach limitów (kwot) Europejskiej Konferencji Ministrów Transportu pod warunkiem, że kraje członkowskie EAUG, na terytorium których rozpoczyna się i kończy taki przewóz są członkami ww. Konferencji CEMT.

Według stanu na dzień dzisiejszy członkami Konferencji CEMT są: Rosja, Białoruś, Armenia. Natomiast Kazachstan i Kirgizja nie są stroną CEMT.

A więc przywołane zapisy nie pozwalają na wykorzystanie zagranicznego środka transportu do wewnętrznego przewozu na terytorium Rosji i innych krajów członkowskich EAUG. Taki przewóz będzie traktowany jako kabotaż tak jak dotychczas.

Zasada rezydencji w ustawodawstwie celnym krajów EAUG  oznacza, że zgłoszenie towarów powinno nastąpić tylko w tym organie celnym kraju członkowskiego EAUG, zgodnie z ustawodawstwem którego została utworzona i zarejestrowana albo na terytorium którego zamieszkuje na stale osoba dokonująca zgłoszenia.

Na przykład jeśli firma jest zarejestrowana na terytorium Rosji, to może ona dokonać zgłoszenia towaru tylko w rosyjskim organie celnym, a nie może dokonać „zwolnienia towarów” w organach celnych Białorusi i na odwrót.

Zasada ta funkcjonowała również w okresie działania kodeksu celnego Unii Celnej i została zachowana w kodeksie celnym EAUG.

Należy zaznaczyć, że biorąc pod uwagę zapisy kc EAUG zasada ta nosi charakter czasowy i może zostać odwołana w przypadku zawarcia stosownego porozumienia między krajami EAUG.  

Zgodnie z zapisami kodeksu celnego Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej w przypadku niedostarczenia w całości towaru umieszczonego w procedurze celnej tranzytu celnego, przewoźnik ponosi odpowiedzialność zgodnie z ustawodawstwem tego państwa członkowskiego, gdzie organ celny dokonał otwarcia tranzytu celnego.

W przypadku częściowej utraty przewożonego towaru oraz popełnienia innych wykroczeń podczas tranzytu celnego, przewoźnik poniesie odpowiedzialność zgodnie z ustawodawstwem tego kraju, gdzie wykryto naruszenie.

A więc w przypadku kradzieży części towaru znajdującego się w tranzycie celnym, sprawa o wykroczenie administracyjne wobec przewoźnika będzie wszczęta przez organ celny  tego kraju, na terytorium którego wykryto naruszenie. Natomiast jeśli podczas tranzytu nastąpiła utrata całości towaru, to przewoźnik w takim przypadku będzie podlegał odpowiedzialności na podstawie ustawodawstwa Republiki Białoruś.

Zgodnie z art. 342 kodeksu celnego Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, waga która była wykorzystana do kontroli celnej w celu zważenia towaru – jest to urządzenie techniczne służące do kontroli celnej, stosowane w celu zwiększenia efektywności kontroli. Zgodnie z wykazem urządzeń technicznych służących do kontroli celnej, który był zatwierdzony w Zarządzeniu Federalnej Służby Celnej (FTS) FR nr 2509 z 21.12.2010 r., waga odnosi się do kategorii urządzeń pod nazwą „Urządzenia służące do ważenia”

Wzór protokołu kontroli celnej był zatwierdzony w Decyzji Komisji Unii Celnej nr 260 z 20.05.2010 r. Niniejszy wzór zawiera rubrykę „Do kontroli celnej zastosowano urządzenia techniczne”, która musi być obowiązkowo wypełniona przez funkcjonariusza służby celnej, jeśli miało miejsce zastosowanie urządzenia technicznego służącego do kontroli celnej.

Oprócz tego zgodnie z Zaleceniami metodologii organizacji i przeprowadzenia kontroli celnej (oględzin) przed zwolnieniem towaru, zawartymi w piśmie FTS FR nr 01-11/04772 z 04.02.2016 r., podczas przeprowadzenia kontroli celnej i określenia ilościowych wskaźników towaru, stosowane powinny być tylko zdatne do użycia środki pomiaru, posiadające tabliczkę znamionową z adnotacją o przeprowadzonej kontroli, plombą itp.

Do ww. Zaleceń załączona jest Instrukcja w sprawie postępowania funkcjonariusza służby celnej podczas wypełniania, rejestracji, przechowywania, ewidencji protokołów kontroli celnej (oględzin). Zgodnie z punktem 17 ww. Instrukcji  funkcjonariusz służby celnej podczas przeprowadzenia kontroli celnej musi wskazać nazwę i model zastosowanego urządzenia technicznego służącego do przeprowadzenia kontroli celnej oraz zaświadczenie o odbytej kontroli używanego urządzenia (o ile jest posiadane).

Zatem dane dotyczące nazwy i daty kontroli wagi powinny zostać włączone do protokołu kontroli celnej. W przeciwnym wypadku rezultaty kontroli wskazane w protokole kontroli celnej dotyczące ważenia towaru nie mogą być uznane za wiarygodne.

Z tego wynika, że inspektor celny  ma obowiązek umieszczenia w protokole kontroli celnej nazwy wagi, na której dokonywane było ważenie towaru oraz datę jej kontroli.

Sposób przeprowadzenia dodatkowej kontroli wartości celnej jest przedstawiony w art. 69 kodeksu celnego Unii Celnej, Decyzji Komisji Unii Celnej nr 376 z 20.09.2010 r. i ustawie federalnej nr 311-FZ O regulacjach celnych.

Zgodnie z określonym ww. dokumentach sposobem, w celu skontrolowania zgłoszonych danych dotyczących wartości celnej towaru, organ celny może poprosić zgłaszającego o przedłożenie dodatkowych dokumentów i danych.

Zgłaszający na wezwanie organu celnego, ma obowiązek przedłożyć dodatkowe dokumenty, dane i wyjaśnienia lub przedłożyć pisemne wyjaśnienia dotyczące przyczyny, z powodu której nie może przedłożyć ww. dokumentów. Zgłaszający może również udowadniać  zasadność wybranej przez niego metody obliczenia wartości celnej towaru i  wiarygodność przedłożonych przez niego dokumentów oraz danych, przedkładając inne dokumenty wg własnego uznania.

W Decyzji Plenum Sądu Najwyższego FR nr 18 z 12.05.2016 r. w art. 11wyjaśnia się, że rozprawa sądowa nie powinna stanowić zamiany odbytej kontroli celnej zgodnie z właściwą procedurą administracyjną. Dlatego też nowe dowody są uznawane  za odnoszące się do sprawy i mogą być przyjęte (wezwane do złożenia) przez sąd, jeśli wnioskująca osoba uzasadniła istnienie obiektywnych przeszkód co do uzyskania tych dokumentów przed podjęciem decyzji przez organ celny, która była zaskarżona.

Z tego wynika, że jeśli organ celny w ramach dodatkowej kontroli wezwie zgłaszającego do złożenia określonych dokumentów, a dokumenty te nie zostaną przedłożone do organu celnego bez wskazania obiektywnych przyczyn, to sąd nie przyjmie tych dokumentów w charakterze dowodu w procesie sądowym i nie uwzględni ich podczas podejmowania decyzji sądowej.

Zgodnie z art. 186m kodeksu celnego Unii Celnej zgłaszającym procedurę tranzytu celnego może być zarówno przewoźnik, w tym również przewoźnik celny, jak również spedytor – o ile stanowi osobę kraju członkowskiego Unii Celnej.

Ustawodawstwo nie uzależnia tego prawa spedytora od posiadania przez niego statusu przedstawiciela celnego. Jednakże prawo do złożenia deklaracji (zgłoszenia) tranzytowej spedytor musi potwierdzić za pomocą odpowiednich dokumentów handlowych w ramach danego przewozu, a mianowicie: umową spedycji, umową handlową, umową przewozu zawartą pomiędzy spedytorem a przewoźnikiem, dokumentami spedycji itp.

A więc w przypadku posiadania ww. dokumentów oraz pod warunkiem, że spedytor jest osobą kraju członkowskiego Unii Celnej,  to może on złożyć deklarację (zgłoszenie) tranzytową na towar zarówno w postaci papierowej jak i elektronicznej, nawet nie posiadając statutu przedstawiciela celnego.

Jednym z warunków koniecznych do procedury tranzytu celnego jest identyfikacja towaru (art.216 ust. 6 kodeksu celnego Unii Celnej).

Identyfikacja następuje za pomocą założenia plomb i zamknięć celnych, pieczęci, oznakowania cyfrowego lub innego rodzaju oznakowania, znaków identyfikacyjnych, pieczątek, pobrania próbek i wzorów, szczegółowego opisania towaru, sporządzenia szkicu, kopii, zdjęć fotograficznych, ilustracji, z użyciem dokumentów transportowych oraz w inny sposób.

Zgodnie z ust. 12 ppkt b Instrukcji o postępowaniu funkcjonariuszy organów celnych wykonujących operacje celne i przeprowadzających kontrolę celną podczas przewozu ładunków za pomocą środków transportu drogowego przy ich wwozie (wywozie), umieszczeniu w procedurze celnej tranzytu celnego oraz czasowym przechowaniu (Zarządzenie Federalnej Służby Celnej FR nr 1067 z 26.05.2011 r.), uprawniony do tego funkcjonariusz służby celnej po sporządzeniu dokumentów i oględzinach środka transportu albo po przeprowadzeniu innych form kontroli celnej dokonuje identyfikacji towaru za pomocą założenia zamknięć i plomb celnych.

Zgodnie z powyższą instrukcją założenie plomb w ramach tranzytu celnego jest obowiązkowe. Natomiast zgodnie z decyzją funkcjonariusza służby celnej mogą być wykorzystane inne dodatkowe środki identyfikacji.

Wyjątkiem jest przypadek jeśli plomba nie może być wykorzystana w charakterze środka identyfikacji biorąc pod uwagę właściwości ładunku albo inne obiektywne przyczyny.

Dotyczy to na przykład przewozu ładunków o ponadnormatywnym wymiarze oraz zwierząt i innych towarów, do których musi być dostęp podczas przewozu.

W tym przypadku organ celny ma prawo wykorzystać inne sposoby służące identyfikacji, wymienione w art. 109 ust. 1 kc UC.

Jest to możliwe tylko w przypadku jeśli organizacja afiliowana posiada status przedstawiciela celnego.

Według zasad ogólnych, składanie deklaracji celnej w postaci elektronicznej jest możliwe tylko w przypadku użycia podpisu elektronicznego, który został ustanowiony specjalnie dla potrzeb cła zgodnie z Zarządzeniem Federalnej Służby Celnej FR nr 2187 z 25.10.2011 r.

Złożenie deklaracji celnej  jest możliwe zarówno w wersji z podpisem elektronicznym osoby zgłaszającej, jak i za elektronicznym podpisem przedstawiciela celnego. W przypadku składania deklaracji przez przedstawiciela celnego, należy przedłożyć również zaświadczenie potwierdzające wpis do rejestru przedstawicieli celnych oraz umowę między zgłaszającym a przedstawicielem celnym.

Nie ma przepisu celnego mówiącego, że możliwe jest złożenie deklaracji za podpisem elektronicznym innych osób.  

Ustawodawstwo celne Unii Celnej nie przewiduje takiej możliwości.

Zgodnie z pkt 4 Instrukcji o sposobie wypełniania deklaracji tranzytowej (zatwierdzonej przez Komisję Unii Celnej na podstawie Decyzji nr 289 z 18.06.2010 r.) w jednej deklaracji tranzytowej mogą być zgłoszone towary zawierające się w jednej partii towarowej. Za jedną partię towarową uważa się towary przewożone od jednego nadawcy do jednego odbiorcy na podstawie jednego dokumentu transportowego (przewozowego). 

Z tego wynika, że w ww. przypadku każda partia towarowa (pochodząca od jednego nadawcy) powinna być zgłoszona za pomocą odrębnej deklaracji tranzytowej na podstawie odrębnego listu przewozowego CMR.

Sposób określania terminu tanzytu celnego jest opisany w artykule 219 kodeksu celnego Unii Celnej.

W ustępie 1 ww. artykułu jest zapisane, że termin tranzytu celnego od organu celnego wysyłki do organu celnego przeznaczenia jest ustalany przez organ celny wysyłki na podstawie zwykłego terminu transportu towarów, rodzaju środka transportu i jego możliwości, ustalonej trasy oraz innych warunków transportu i/lub wniosku zgłaszającego lub przewoźnika, jeżeli przewoźnik nie występował jako zgłaszający procedury tranzytu celnego, jak również z uwzględnieniem wymagań trybu pracy i odpoczynku kierowcy zgodnie z umowami międzynarodowymi, jednak ten termin nie może być dłuższy niż nieprzekraczalny termin tranzytu celnego.

Oprócz tego Instrukcja o wykonywaniu operacji celnych podczas wewnętrznego i międzynarodowego tranzytu celnego towarów, która była zatwierdzona przez Państwowy Komitet Celny FR w Zarządzeniu nr 973 z 8 września 2003 r., w artykule 32 mówi, że zaleca się by termin dostawy towaru przewożonego transportem drogowym wynosił 450 km na dobę. Jednakże norma ta stanowi wyłącznie zalecenie.

Z tego wynika, że ustawodawstwo celne nie określa minimalnego terminu tranzytu celnego w sposób imperatywny.

Dokonując oceny zgodności z prawem pociągnięcia przewoźnika do odpowiedzialności administracyjnej, należy wziąć pod uwagę, że w przypadku istnienia podstaw do przypuszczenia, że kierowca może nie przyjechać do organu celnego miejsca przeznaczenia w wyznaczonym czasie, przewoźnik ma prawo zwrócić się do organu celnego z prośbą o przedłużenie terminu tranzytu celnego. Jeśli jednak nie podjęto żadnych działań, to sam fakt wyznaczenia krótkiego terminu tranzytu celnego nie może stanowić podstawy do zwolnienia przewoźnika z odpowiedzialności administracyjnej.

Zgodnie z zapisami kodeksu wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR) sędziowie sądów ogólnej jurysdykcji rozpatrują sprawy o wykroczenie administracyjne przewidziane w art. 16. ust. 2 niniejszego kodeksu, w charakterze sądu pierwszej instancji oraz jeśli funkcjonariusz służby celnej rozpatrujący sprawę o wykroczenie administracyjne w zakresie przepisów celnych, za popełnienie którego w charakterze kary dodatkowej i/lub alternatywnej przewidziana jest kara w postaci skonfiskowania, podejmie decyzję o przekazaniu tej sprawy do sądu. 

Zapisy KoAP nie przewidują przekazania przez organ celny sprawy do rozpatrzenia do sądu arbitrażowego.

Jeśli jednak sprawa o wykroczenie administracyjne została rozpatrzona przez organ celny bez przekazania do rozpatrzenia jej przez sąd, to decyzja wyznaczająca karę administracyjną może być zaskarżona również w sądzie rejonowym (art. 30.1 ust. 1 pkt.3 KoAP FR).

Jednocześnie, zgodnie z art. 30.1. ust. 3  KoAP FR decyzja w sprawie o wykroczenie administracyjne związana z prowadzeniem działalności gospodarczej  lub jakiejkolwiek innej działalności biznesowej przez osobę prawną albo osobę prowadzącą zwykłą działalność gospodarczą, może być zaskarżona w sądzie arbitrażowym zgodnie z arbitrażowym ustawodawstwem procesowym.  

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsze zasady mogą nie działać w przypadku pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej za popełnienie innego rodzaju wykroczeń.

Na przykład, zgodnie z wyjaśnieniami Sądu Najwyższego FR w przypadku pociągnięcia przewoźnika do odpowiedzialności na podstawie jednego z artykułów  z Rozdziału 12 KoAP FR (Wykroczenia administracyjne z zakresu ruchu drogowego), to decyzje w tych sprawach mogą być zaskarżane tylko w sądzie ogólnej jurysdykcji.

Tryb składania skarg na decyzje lub działanie bądź zaniechanie działania funkcjonariuszy służby celnej jest określony w ustawie federalnej nr 311-FZ z 27.11.2010 „O regulacjach celnych w FR” w Rozdziale 3.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy federalnej „O regulacjach celnych” skarga na decyzję, działanie bądź zaniechanie działania organu celnego lub funkcjonariusza służby celnej powinna być złożona w postaci pisemnej i podpisana własnoręcznie przez osobę, która uważa, że jej prawo zostało naruszone lub przez jej pełnomocnika. W przypadku jeśli skarga jest złożona przez pełnomocnika, to do skargi tej powinny być załączone dokumenty, potwierdzające pełnomocnictwo tej osoby. Nie jest dopuszczane wykorzystywanie faksymile podpisu w celu podpisania skargi.

Zatem w przypadku wpływu skargi za pośrednictwem poczty elektronicznej, organ celny ma podstawę formalną do odmowy rozpatrzenia tej skargi nawet jeśli została ona podpisana przez osobę posiadającą pełnomocnictwo i załączono do niej wszelkie dokumenty poświadczające pełnomocnictwo osoby podpisującej tę skargę.

Artykuł 159 ustęp 1 kodeksu celnego Unii Celnej określa wykaz dokumentów i informacji dostarczanych do organu celnego przy przybyciu (wwozie) towarów do obszaru celnego Unii Celnej przez przewoźnika wykonującego przewóz transportem drogowym. Wśród tych danych wymienione są m.in. informacje o liczbie jednostek ładunku, o ich oznakowaniu oraz o rodzajach opakowania towarów.

Jeśli w dokumentach przewozowych jest zawarta na przykład informacja o ilości miejsc ładunkowych lecz brak informacji o wszytskich rodzajach opakowania towaru i oznakowaniu miejsc ładunkowych, to organ celny ma prawo do zapytania w celu uzyskania brakujących danych do przeprowadzenia kontroli celnej.

Z tego wynika, że ww. wezwanie jest zgodne z prawem.

Odpowiedź na wezwanie może być złożona w dowolnej postaci. Zalecamy by w odpowiedzi wymienić rodzaje opakowania, w tym opakowanie pierwotne, wtórne oraz rodzaj wykorzystanego opakowania: np. pudła tekturowe i palety.

Dane dotyczące oznakowania miejsc ładunkowych należy wskazać w przypadku jeśli istnieją.

W przypadku przewozu na paletach oznakowanie może zawierać informacje o towarze, przewożonym na każdym miejscu ładunkowym (tzn. na jednej palecie) oraz mieć postać naklejki znajdującej się bezpośrednio na palecie, potwierdzającej spełnienie warunków kontroli fitosanitarnej.

Dane zawarte w odpwiedzi na wezwanie muszą być wiarygodne. W przypadku podania organom celnym nieprawdziwych informacji o liczbie jednostek ładunku, ich oznakowaniu, nazwie  itd. przewoźnikowi grozi kara administracyjna na podstawie art. 16.1 ustęp 3 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR.

Błąd ten nie stanowi podstawy do odmowy zamknięcia procedury celnej tranzytu celnego i nie powinien wpłynąć na termin odprawy celnej.

Jeśli chodzi o odpowiedzialność przewoźnika, to może ona być związana wyłącznie z przypuszczeniem dokonania nielegalnej zamiany środka transportu wykonującego przewóz międzynarodowy w procedurze tranzytu celnego.

Jeśli podczas wykonywania przewozu nie dokonano zamiany środka transportu, to brak podstaw do pociągnięcia przewoźnika do odpowiedzialności.

Aby uniknąć odpowiedzialności przewoźnik powinien udowodnić, że właśnie ten konkretny środek transportu wjechał na terytorium celne, i że właśnie w stosunku do tego konkretnego środka transportu otwarta była procedura tranzytu. Można to udowodnić na przykład na podstawie plomb celnych organu celnego lub za pomocą innych dokumentów.  

Utrata dokumentów na towar (CMR, faktura, karnet TIR) jest okolicznością stanowiącą  przeszkodę w dalszym przewozie towaru na podstawie procedury celnej tranzytu celnego.

W tej sytuacji zgodnie z art. 226 kodeksu celnego Unii Celnej przewoźnik jest zobowiązany do podjęcia wszelkich działań w celu zabezpieczenia towaru i środka transportu i niezwłocznego poinformowania najbliższego organu celnego o zaistniałych okolicznościach oraz o miejscu znajdowania się towaru i przewieźć towar do najbliższego organu celnego lub innego  miejsca wskazanego przez organ celny.

W celu kontynuowania przewozu, kierowca musi uzyskać w najbliższym organie celnym dokumenty potwierdzające dane stanowiące podstawę wykonywania przewozu i dane o towarze oraz zgłosić wniosek o przedłużenie terminu tranzytu celnego – o ile jest to konieczne.

W przypadku utraty karnetu TIR organ celny ma prawo zażądać przedłożenia nowej gwarancji uiszczenia należności celnych. Jednocześnie zgodnie z Konwencją TIR przewoźnik jest zobowiązany do powiadomienia stowarzyszenia gwarancyjnego o utracie karnetu TIR i zgłoszenia odpowiedniej deklaracji.

Utrata dokumentów na towar nie stanowi podstawy do odmowy zamknięcia procedury celnej tranzytu celnego.

Jednakże przewoźnik może zostać pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej na podstawie art. 16.9 ust. 2 KoAP FR (niedostarczenie na miejsce dostawy towarów przewożonych zgodnie z tranzytem celnym) co zagrożone jest dla osoby prawnej karą grzywny administracyjnej w wysokości od 5 do 10 tysięcy rubli.

Cudzoziemiec ma prawo do czasowego wwozu środka transportu na własny użytek na terytorium celne Unii Celnej, zarejestrowanego za granicą bez konieczności uiszczania należności celnych na okres pobytu czasowego na tym terytorium, lecz nie dłuższy niż jeden rok.

Zgodnie z art. 283 pkt 4 ppkt 3 kodeksu celnego Unii Celnej, niezakończenie działania procedury celnej wwozu czasowego w określonym terminie skutkuje koniecznością uiszczenia należności celnych, która następuje z dniem upływu terminu wwozu czasowego.

Sposób naliczania należności celnych jest określony w Porozumieniu między Rządem Federacji Rosyjskiej, Rządem Republiki Białoruś i Rządem Republiki Kazachstanu z 18.06.2010 r. „O trybie przemieszczania przez osoby fizyczne towarów na własny użytek przez granicę celną Unii Celnej oraz o sposobie dokonywania operacji celnych związanych z ich zwolnieniem”.  

Zgodnie z Załącznikiem 5 do wyżej wymienionego Porozumienia, Rozdział IV, pkt 12, kwota należności celnych zależy od liczby lat następujących od dnia zwolnienia pojazdu, jego kosztu (dla pojazdów nie starszych niż 3 lata) oraz objętości roboczej silnika. Jednakże nie dokonano  ograniczenia wysokości należności celnych względem wartości rynkowej środka transportu.

Prawidłowość naliczonych przez organ celny należności celnych  można sprawdzić na podstawie wyżej wymienionych zapisów. Jednakże sytuacja, gdy kwota należności celnych jest wyższa niż realna wartość rynkowa środka transportu jest naturalna.

W przypadku jeśli naliczenie jest prawidłowe, uniknąć zapłaty należności celnych można tylko w jeden sposób, a mianowicie kwestionując fakt niedotrzymania terminu czasowego wwozu.  

Zgodnie z Regulaminem w sprawie sposobu wwozu na terytorium celne Unii Celnej produktów (towarów), wobec których ustanowione są obowiązkowe wymagania w ramach Unii Celnej, zatwierdzonym przez Kolegium Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej 25.12.2012 r. (Zarządzenie nr 294), wobec towarów podlegających wymaganiom Regulaminów Technicznych Unii Celnej (które włączone są do właściwych wykazów produktów), podczas składania deklaracji celnej należy przedłożyć dokumenty potwierdzające zgodność tych produktów (towarów) z obowiązkowymi wymaganiami, albo przedłożyć dane o takich dokumentach.

W charakterze potwierdzenia może zostać przedłożona deklaracja zgodności, certyfikat zgodności bądź inny dokument potwierdzający zgodność, przewidziany w Regulaminie technicznym albo w przepisach prawnych państwa członkowskiego Unii Celnej, w którym była składana deklaracja.

Organ celny ma prawo do wymagania dokumentu zgodności na wwożony towar podczas umieszczania go w procedurze celnej zwolnienia do celów wewnętrznych, czasowego wwozu, wolnej strefy ekonomicznej, składu celnego, reimportu, zrzeczenia się na rzecz państwa.

W przypadku składania deklaracji zgodnie z procedurą celną tranzytu celnego, dokument poświadczający zgodność nie jest obowiązkowy.

Oprócz tego na terytorium FR organ celny nie ma prawa do wymagania certyfikatu zgodności i deklaracji zgodności z wymaganiami regulaminów technicznych Unii Celnej w przypadku składania deklaracji odnośnie towarów w postaci elektronicznej (Zarządzenie Federalnej Służby Celnej Rosji nr 405 z 06.03.2014 r.).

Zgodnie z art. 47 ustęp 1 ustawy federalnej „O regulacjach celnych w FR”, skarga na decyzję, działania (zaniechanie działania) organu celnego lub jego funkcjonariusza, powinna być rozpatrzona przez organ celny w przeciągu jednego miesiąca od dnia jej wpływu do organu celnego, który jest kompetentny do jej rozpatrzenia.

Rejestracja wpływających skarg odbywa się zgodnie z Instrukcją w sprawie procedowania i pracy archiwum w organach celnych FR. Punkt 6.3.1. niniejszej instrukcji mówi, że dokumenty, które wpłynęły do organu celnego w ciągu dnia pracy podlegają wstępnej procedurze a następnie są przekazywane do rejestracji do Wydziału ds. zabezpieczenia dokumentów w dniu wpływu, a przypadku wpływu poza godzinami pracy – następnego dnia roboczego.

W każdym przypadku, ponieważ termin rozpatrzenia skargi liczy się od dnia jej wpływu, nieterminowe zarejestrowanie nie pociąga za sobą wydłużenia terminu przewidzianego w art. 47 ust. 1 o regulacjach celnych.

Według ogólnych przepisów karnet TIR jest uznawany przez organy celne FR w charakterze należytego i wystarczającego sposobu zabezpieczenia uiszczenia należności celnych podczas otwarcia tranzytu.

Najeży jednakże wziąć pod uwagę, że otwarcie tranzytu celnego na podstawie karnetu TIR można wykonać nie na wszystkich  przejściach granicznych na terytorium FR.

W Zarządzeniu Federalnej Służby Celnej (FTS) FR nr 2568 z 14.12.2015 r. zatwierdzono wykaz przejść granicznych FR przez które dozwolony jest wwóz towarów przemieszczanych zgodnie z Konwencją TIR.

W przypadku wwozu towaru przez MAPP wymieniony w tym wykazie, odmowa organu celnego odnośnie otwarcia procedury tranzytu celnego na podstawie karnetu TIR, stanowi naruszenie prawa. Jeśli wwóz towaru następuje przez inne przejście graniczne, to karnet TIR podlega zamknięciu, a procedury celne wobec towaru sporządzane są zgodnie z zapisami ustawodawstwa celnego krajów Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej (AEES).

ma umowy o podziale odpowiedzialności w przypadku tranzytu w tego rodzaju przewozach.

Zgodnie z zapisami kodeksu celnego Unii Celnej Świadectwo uznania pojazdu drogowego do przewozu towarów pod zamknięciem celnym powinno być u przewoźnika celnego i przewoźnika wykonującego przewóz w procedurze TIR. W pozostałych przypadkach, np. przy zastosowaniu poręczenia, świadectwo to nie jest konieczne.

Świadectwo uznania pojazdu drogowego do przewozu towarów pod zamknięciem celnym jest wydawane przez właściwy organ celny kraju rejestracji środka transportu zgodnie z zasadami zawartymi w Konwencji TIR.

W przypadku braku ww. świadcetwa funkcjonariusz służby celnej wydaje jednorazowe dopuszczenie po dokonaniu oględzin środka transportu pod kątem możliwości wykonania przewozu pod zamknięciem celnym.

Zgodnie z ogólnymi zasadami przeprowadzania kontroli celnej, powinna ona być wykonana przez funkcjonariusza służby celnej nie później niż przed końcem dnia roboczego następującego po dniu podjęcia decyzji o przeprowadzeniu kontroli i dnia przedłożenia towaru organowi celnemu.

Z tego wynika, że do określenia terminu przeprowadzenia kontroli ma znaczenie nie tylko dzień podjęcia decyzji o jej przeprowadzeniu lecz również dzień przedłożenia towaru do kontroli.  

Jeśli zgodnie z żądaniem organu celnego o przeprowadzeniu operacji wobec towaru, w celu przeprowadzenia kontroli konieczny jest wyładunek towaru i/lub rozdzielenie go według rodzaju i nazwy, to towar uważa się za przedłożony do kontroli tylko z chwilą spełnienia tego wymagania.

Oprócz tego protokół kontroli celnej musi być sporządzony w terminie nie później niż jeden dzień roboczy następujący po dniu zakończenia kontroli celnej, lecz nie później niż termin zwolnienia towaru.

Jeśli kontrola celna odbywa się w ramach kontroli na etapie wywozu z terytorium Unii Celnej towaru umieszczonego w procedurze eksportu, to warunkiem szczególnym tej sytuacji jest to, że towar ten jest już zwolniony.  

W takim przypadku nie stosuje się ograniczenia kontroli celnej w postaci terminu zwolnienia.

W wyniku powyższego, jeśli osoba deklarująca nie dokona operacji z towarem wymaganych przez organ celny, to termin znajdowania się tego towaru pod kontrolą celną nie jest przez nic ograniczony.

Nie ma takiej możliwości.

Towar wwieziony czasowo na podstawie karnetu ATA, powinien być umieszczany w procedurze tranzytu celnego, w przypadku przemieszczania go przez terytorium Unii Celnej.

Na terytorium FR działają zalecenia Federalnej Służby Celnej – FTS (Zarządzenie FTS FR nr 2675 z 28.12.2012 r.), zgodnie z którym karnet ATA może zostać wykorzystany w charakterze deklaracji tranzytowej  tylko do kolejnego posterunku celnego na terytorium FR.

W Republice Białoruś działa także Zarządzenie Państwowego Komitetu Celnego (GTK) nr 13 z 09.06.2015 r., zgodnie z którym tranzyt na podstawie karnetu ATA może być sporządzony tylko w obrębie Białorusi.

Jest to związane z tym, że między Izbą Handlowo-Przemysłową FR a Izbą Handlowo-Przemysłową RB nie ma umowy o podziale odpowiedzialności w przypadku tranzytu w tego rodzaju przewozach.

A więc na rosyjskim posterunku wewnętrznym nie ma obecnie możliwości otwarcia tranzytu na Białoruś wobec towarów przemieszczanych przez terytorium FR na podstawie karnetu ATA. W związku z tym tego rodzaju towar należy wywozić na terytorium Unii Europejskiej wyłącznie przez rosyjskie przejścia graniczne.     

Zgodnie z zapisami kodeksu celnego Unii Celnej (kc UC) upoważniony operator gospodarczy  (UEO) – jest to osoba prawna, która spełnia określone wymagania przewidziane w kc UC, i która ma prawo do korzystania z szeregu uproszczeń specjalnych w procedurach celnych.

Jednym z uproszczeń specjalnych, które może posiadać UEO jest możliwość przeprowadzenia operacji celnych związanych z dopuszczeniem towaru poza terytorium organu celnego: w pomieszczeniach, placach lub innych terenach należących UEO. Przewoźnik powinien wykonać dostawę towaru na adres UEO, który posiada takie ułatwienie, bezpośrednio do odbiorcy nie wjeżdżając na posterunek celny miejsca przeznaczenia.

Jednakże po dokonaniu przez UEO adnotacji w dokumentach transportowych o przyjęciu towaru, przewoźnik musi niezwłocznie przybyć na posterunek celny miejsca przeznaczenia i przedłożyć dokumenty zawierające adnotacje odbiorcy w celu zakończenia procedury tranzytu celnego.

Oprócz tego jeśli UEO występuje w charakterze zgłaszającego w procedurze celnej tranzytu celnego, to organ celny nie może żądać gwarancji uiszczenia cła podczas tranzytu.  

Zgodnie z kodeksem celnym Unii Celnej (kc UC) przewoźnik ma prawo zwrócić się do organu celnego z pisemną prośbą o przedłużenie terminu wwozu czasowego.

Prośba musi zawierać uzasadnienie i opis okoliczności, które mogą spowodować przekroczenie terminu wwozu. W tym przypadku należy wskazać na konieczność uzyskania zezwolenia specjalnego. Prośbę można przedstawić w dowolnej formie pisemnej (nie ma określonego wzoru wniosku).

W prośbie należy koniecznie wskazać:

• miejsce faktycznego postoju TSMP;
• numer deklaracji, na podstawie której nastąpił wjazd TSMP na terytorium Unii Celnej;
• pierwotny termin czasowego wwozu;
• datę, do której należy przedłużyć czasowy wwóz.

Wraz z prośbą do organu celnego należy przedłożyć dokument, w którym wskazany jest termin czasowego wwozu (deklaracja na środek transportu, dokument przewozowy).

Należy również dołączyć kopie dokumentów potwierdzających okoliczności (zlecenie na nowy przewóz, wniosek o wydanie zezwolenia specjalnego z adnotacją o przyjęciu wniosku).

Prośba powinna być złożona organu celnego najbliższego względem miejsca postoju TSMP. Organ celny rozpatruje wniosek i podejmuje decyzję w przeciągu 3 dni roboczych.

Aby rozwiązać ten problem trzeba zwrócić się z ustnym zapytaniem do kierownika posterunku celnego, gdzie popełniony był błąd albo zwrócić  się z pisemną prośbą do właściwego organu celnego i posterunku celnego o dokonanie w CMR właściwego wpisu lub o pisemne potwierdzenie faktu wywozu towaru.

Do podania należy załączyć maksymalnie pełny komplet dokumentów potwierdzających fakt dokonania wywozu towaru, a mianowicie: CMR, deklarację wywozową, dokumenty potwierdzające zapłatę cła wywozowego, pismo nadawcy i odbiorcy ładunku, deklarację tranzytową i importową UE, wydruk z GPS itp.  

Jeśli organ celny nie ma możliwości wykonania samodzielnego monitoringu potwierdzającego fakt wywozu towaru, to należy się liczyć z decyzją odmowną. W takim przypadku trzeba zwrócić się do sądu arbitrażowego z wnioskiem o potwierdzenie faktu o znaczeniu prawnym (kodeks postępowania arbitrażowego FR, Rozdział 27). Wniosek może złożyć nadawca lub przewoźnik, o ile określenie faktu o znaczeniu prawnym dotyczy również jego praw i/lub obowiązków.

Zgodnie z ogólnymi zasadami zawartymi w art. 18 Konwencji TIR przewóz z wykorzystaniem karnetu TIR może być wykonany przez/do kilka miejsc przeznaczenia i urzędów celnych, które mogą znajdować się nie więcej niż w dwóch krajach. Łączna liczba urzędów celnych nadania i przeznaczenia nie może być większa niż cztery.

Bez względu na to, w ostatnich latach przewoźnicy mieli w Rosji problemy z wykonywaniem przewozu od jednego organu celnego miejsca przeznaczenia do drugiego. Funkcjonariusze celni powoływali się na Zarządzenie Federalnej Służby Celnej (FTS) nr 58-r z 18.02.2014 r. „O przeprowadzeniu eksperymentu”, zgodnie z którym tego rodzaju przewozy z wykorzystaniem karnetu TIR zostały zabronione.

Jednak w 2017 roku FTS Rosji potwierdził możliwość wykonywania tego rodzaju przewozów, wyjaśniając m.in., że eksperyment przewidziany w Zarządzeniu FTS nr 58-r z 18.02.2014 r. miał charakter czasowy a termin jego działania upłynął w 2015 roku.

Oznacza to, że na dzień dzisiejszy brak przeszkód prawnych do wykonywania przewozów międzynarodowych ładunków składających się z kilku innych ładunków z wykorzystaniem karnetu TIR, w tym również od jednego urzędu celnego miejsca przeznaczenia do drugiego.

Palety drewniane odnoszą się do produktów o wysokim ryzyku fitosanitarnym.

Zgodnie z Międzynarodowymi Standardami dla Środków Fitosanitarnych (ISPM) 12, międzynarodowemu przewozowi tego rodzaju produktów powinien towarzyszyć certyfikat fitosanitarny. Oprócz tego zgodnie z ISPM 15, opakowanie drewniane (paleta) może posiadać stosowne oznaczenie dotyczące niezakażania (ISPM 15), które jest przyrównane do certyfikatu (tzn. w tym przypadku certyfikat nie jest wymagany).

W przypadku gdy na opakowaniu (palecie) brak oznakowania, to ich przewóz z wykorzystaniem certyfikatu fitosanitarnego jest utrudniony, ponieważ w tym przypadku nie ma możliwości zidentyfikowania produktu, na który został wydany certyfikat.

Zgodnie z ISPM 12 w certyfikacie powinna koniecznie znaleźć się wypełniona rubryka znaki szczególne (oznaczenia). W rubryce tej powinny być wymienione znaki szczególne. Nie przewiduje się wpisania zwrotu „bez oznaczeń”.

Należy jednak uwzględnić, że w  Rozporządzeniu w sprawie trybu wykonywania fitosanitarnej kontroli kwarantannowej (nadzoru) na granicy Unii Celnej, które zostało zatwierdzone Decyzją Komisji Unii Celnej nr 318 18.06.2010 r., znajduje się zapis przewidujący, że drewniane materiały opakowaniowe i mocujące podlegają kontroli fitosanitarnej tylko w przypadku jeśli stanowią towar samodzielny albo są oddzielnie zgłaszane.

W przypadku jeśli drewniany materiał opakowaniowy stanowi opakowanie towaru i nie jest zgłaszany oddzielnie, to nie podlega kontroli fitosanitarnej.

W związku z tym brak oznaczeń na paletach nie stanowi wykroczenia, za wyjątkiem przypadku gdy stanowią one samodzielny towar albo są zgłaszane oddzielnie.  

Procedurę celną tranzytu celnego uznaje się za zakończoną z chwilą zarejestrowania zakończenia tranzytu celnego przez organ celny.

Zakończenie tranzytu celnego potwierdza się poprzez przystawienie pieczątki z napisem: „Towar wpłynął”.

Nie należy mylić zakończenia tranzytu celnego z przyjęciem towaru na magazyn SVH (skład czasowego przechowania), który potwierdza się w postaci wydania przewoźnikowi tzw. powiadomienia o  dostarczeniu towaru (powiadomienie o przybyciu) wg określonego wzoru.

Należy pamiętać, że nawet w przypadku jeśli towar został dostarczony do magazynu SVH, to tranzyt celny nie jest zakończony do chwili zarejestrowania tej procedury.

Zgodnie z zapisami KoAP FR kara w postaci ostrzeżenia może być wyznaczona dla osoby, która nie była wcześniej pociągnięta do odpowiedzialności administracyjnej. Zgodnie z ogólnymi zasadami,  za osobę która wcześniej była pociągnięta do odpowiedzialności administracyjnej uznaje się osobę w przeciągu jednego roku od dnia wykonania kary administracyjnej.

Jednakże w praktyce sądowniczej podczas rozpatrywania kwestii statusu czy dana osoba była wcześniej pociągana do odpowiedzialności, brane są pod uwagę popełnione przez nią wcześniej jednorodne wykroczenia.

W rozpatrywanym przypadku przewoźnik był wcześniej pociągnięty do odpowiedzialności za wykroczenie w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego (rozdział 12 KoAP FR), natomiast w chwili obecnej rozpatrywana jest sprawa pociągnięcia go do odpowiedzialności za naruszenie przepisów celnych (rozdział 16 KoAP FR). Tak więc wykroczenia te nie będą wykroczeniami jednorodnymi.

W związku z tym przewoźnik ma prawo liczyć na karę w postaci ostrzeżenia, w przypadku wystąpienia wystarczającej ku temu podstawy.

Z formalnego punktu widzenia dowód rejestracyjny pojazdu zawierający błąd w numerze VIN jest uznawany za nieważny.

Zgodnie z przepisami ruchu drogowego w FR, jak również w pozostałych krajach członkowskich Unii Celnej, kierowca środka transportu jest zobowiązany do posiadania dowodu rejetracyjnego środka transportu. W przypadku jego braku poruszanie się środka transportu jest zabronione, wobec czego organ celny nie ma możliwośći dokonania odprawy celnej towaru, który jest przewożony tym środkiem transportu zgodnie z procedurą tranzytu celnego.

W celu rozwiązania tego problemu należy przedłożyć nowy dowód rejestracyjny tego środka transportu, który nie zawiera błędów. Zaświadczenie z organu rejestracyjnego nie może zastąpić dowodu rejestracyjnego.

W przypadku jeśli w najbliższym czasie nie jest możliwa zamiana dowodu rejetracyjnego, to przewoźnik ma prawo przedstawić do wykonania przewozu nowy środek transportu (ciągnik) i zwrócić się do organu celnego z wnioskiem o zmianę środka transportu do wykonania przewozu międzynarodowego.

Po uzyskaniu zgody i pod warunkiem dokonania stosownych zmian w dokumentach przewozowych, towar może zostać umieszczony w procedurze celnej w celu dalszego przewozu.

Przepisy dotyczące przyporządkowania spraw wykroczeń administracyjnych są określone w art. 29.5 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR).

Zgodnie z ogólnymi zasadami sprawa wykroczenia administracyjnego jest rozpatrywana zgodnie z terytorialnością jego popełnienia. Terytorialnie posterunek MAPP Buraczki podlega pod rejon siebieżski w obwodzie pskowskim.

Jednak zgodnie z art. 29.5 ust. 2 KoAP FR, jeśli w sprawie zostało przeprowadzone postępowanie administracyjne, to jest ona rozpatrywana zgodnie z terytorialnością przeprowadzenia postępowania administracyjnego.

Wydziały podległe pod Departament Postępowań Administracyjnych (DPA) Oddziału Celnego w Pskowie znajdują się zarówno w Pskowie jak i w Rejonie Siebieżskim.

Miejsce przeprowadzenia postępowania administracyjnego określane jest za pomocą przydzielenia w zakresie kompetencji  DPA Oddziału Celnego w Pskowie.

Zatem powyższa sprawa administracyjna może zostać przekazana do Miejskiego Sądu w Pskowie lub do Sądu Rejonowego w Siebieżu, w zależności od faktycznego miejsca przeprowadzenia postępowania administracyjnego.

Wykonywanie przewozu bez talonu ewidencyjnego, w przypadku jeśli jego posiadanie jest konieczne, stanowi naruszenie przepisów prawnych dotyczących przewozów międzynarodowych. Pomimo tego, że wydanie talonu ewidencyjnego jest obowiązkiem funkcjonariusza celnego, to również kierowca ma obowiązek otrzymania go i posiadania na pokładzie środka transportu podczas poruszania się przez terytorium FR.

Zatem w opisanym powyżej przypadku występuje wspólna wina kierowcy i funkcjonariusza celnego, co nie zwalnia kierowcy z odpowiedzialności.

Jednakże fakt winy funkcjonariusza celnego może stanowić podstawę do uznania powyższego wykroczenia za wykroczenie o niewielkiej szkodliwości albo wyznaczenia kary poniżej przewidzianego zakresu kar.  

Uiszczenie kary w ten sposób jest możliwe, jednak ograniczone jest to pewnymi warunkami szczególnymi.

Dane do przelewu zawsze znajdują się w treści decyzji o wyznaczeniu kary administracyjnej.

W przypadku przelewu przez bank zagraniczny należy uwzględnić to, że w zleceniu przelewu mogą nie występować niektóre rubryki, w których wskazywane są niektóre istotne informacje takie jak: kod klasyfikacji budżetowej (KBK) i identyfikator płatności (UIN), które powinny znaleźć się w zleceniu przelewu.

Jak również podczas wykonywania przelewu z zagranicy niezbędne jest wskazanie kodu operacji walutowej: vo70010.

W przypadku braku w zleceniu przelewu powyższych rubryk, dane te należy wskazać w rubryce: tytuł przelewu.

Oprócz tego, w tytle przelewu powinien być koniecznie wskazany numer sprawy wykroczenia administracyjnego (numer decyzji), na podstawie którego wykonywany jest przelew.

Innym sposobem uiszczenia kary grzywny przez przedsiębiorstwo zagraniczne jest wpłacenie przez osobę fizyczną środków w postaci gotówki do kasy banku.

W zasadzie osoba fizyczna dokonująca takiej wpłaty nie musi podczas wykonywania tej operacji przedkładać w banku jakiekolwiek pełnomocnictwo.

W tym przypadku należy poinformować pracownika banku o konieczności wskazania w tytule przelewu danych o numerze sprawy administracyjnej (numer postanowienia) i wymienia nazwy firmy, w imieniu której wpłacana jest grzywna.

Zgodnie z art. 4.1.1 ust. 1 KoAP FR kara administracyjna w postaci grzywny administracyjnej w przypadku zaistnienia okoliczności przewidzianych w art. 3.4 ust. 2 niniejszego kodeksu, nałożona na osoby, które są podmiotem małego i średniego biznesu prowadzącymi działalność gospodarczą bez utworzenia osoby prawnej oraz osoby prawne i ich pracowników, podlega zamianie na ostrzeżenie jeśli było to pierwsze popełnione przez nich wykroczenie administracyjne, wykryte podczas przeprowadzania kontroli państwowej (nadzoru), kontroli wykonywanej przez jednostkę samorządową, w przypadku jeśli wyznaczenie kary administracyjnej w postaci ostrzeżenia nie jest przewidziane w odpowiednim artykule rozdziału II niniejszego kodeksu lub ustawie podmiotu Federacji Rosyjskiej o wykroczeniach administracyjnych.    

Zgodnie z art. 3.4 ust. 2 KoAP FR ostrzeżenie jest wyznaczane za popełnienie wykroczenia administracyjnego po raz pierwszy w przypadku braku spowodowania szkód lub powstania zagrożenia uszczerbku dla życia i zdrowia osób, zwierząt i świata roślinnego, środowiska naturalnego, obiektów dziedzictwa kulturalnego (zabytki i pomniki kultury) narodów Federacji Rosyjskiej, bezpieczeństwa państwa, zagrożenia powstania sytuacji nadzwyczajnych o charakterze przyrodniczym i przemysłowym oraz w przypadku braku powstania szkód materialnych.  

Zatem pomimo wymagań zawartych w art. 3.4 ust. 2 KoAP FR osoba pociągnięta do odpowiedzialności powinna spełniać wymogi prowadzenia małego i średniego biznesu. Zasadniczo są to następujące wymagania:

• państwowy udział w kapitale zakładowym nie większy niż 49%;
• średniostatystyczna liczba pracowników w skali roku nie większa niż 250 osób;
• dochód roczny nie większy niż 2 miliardy rubli.

Dane rosyjskich firm znajdują się w Rejestrze małych i średnich firm i są danymi jawnymi.

W celu potwierdzenia swojego prawa, zagranicznym firmom zaleca się przedłożenie dokumentów księgowych, przedstawiających dochód za ostatni rok finansowy, zaświadczenia o średniej liczbie pracowników za poprzedni rok kalendarzowy oraz wyciągu z rejestru przedsiębiorstw zawierającego informację o udziałowcach.

Ponieważ kontrola wykonywana przez organ celny dotyczy towaru a nie środka transportu, to organ celny nie ma podstawy do zatrzymania środka transportu.

Jednakże, ponieważ organ celny powziął podejrzenie, że przewożony towar jest zabroniony do wwozu na obszar celny FR, to może on zabronić dalszego ruchu  środka transportu wraz z towarem do czasu zakończenia kontroli celnej, tzn. do uzyskania wyników ekspertyzy.

W przypadku zakończenia przewozu (rozładunku towaru) środek transportu może kontynuować swoją trasę.

W tym celu należy zwrócić się do naczelnika posterunku celnego z prośbą o rozładunek w strefie kontroli celnej (ZTK) posterunku celnego albo na jednym ze składów  podlegających niniejszemu posterunkowi celnemu, ewentualnie zwrócić się z prośbą o przeładunek towaru w celu jego przechowania do innego odrębnie udostępnionego środka transportu.

Rozładunek (przeładunek) towaru przewoźnik powinien wykonać na własny koszt własnymi siłami.

Ustawodawstwo FR nie przewiduje odpowiedzialności administracyjnej za popełnienie niniejszego naruszenia. Jednakże naruszenie to może skutkować tym, że organ celny zażąda umieszczenia tego środka transportu w innej procedurze celnej wraz z uiszczeniem wszelkich należności celnych.

W praktyce sądowniczej FR utrwaliło się już takie podejście, że żądanie organu celnego dotyczące uiszczenia należności celnych w związku z przekroczeniem terminu wwozu środka transportu w przewozie międzynarodowym, zostało uznane za prawnie uzasadnione.

Aby uniknąć tego rodzaju konsekwencji zaleca się wcześniejsze poinformowanie organu celnego o okolicznościach i przedłużenie terminu czasowego wwozu, w przypadku braku możliwości wywozu środka transportu w przewozie międzynarodowym w wyznaczonym terminie na przykład z powodu wypadku drogowego lub kradzieży.

Z punktu widzenia przepisów celnych jeśli przewóz jest wykonywany w tranzycie przez Rosję, to status odbiorcy jako organizacji zakazanej, nie odgrywa roli co do prawomocności tranzytu, ponieważ na terytorium Rosji organizacja ta nie prowadzi żadnej działalności, dotyczącej także odbioru towaru.

Znaczenie posiada tylko charakter samego ładunku, który może być zakazany do wwozu do Rosji, o ile znajduje się na Federalnej Liście Materiałów Ekstremistycznych. Jeśli towar ten nie znajduje się na  wyżej wymienionej liście, to z formalnego punktu widzenia przewóz ten jest zgodny z prawem.

Jednakże w związku z funkcjonowaniem na terytorium Unii Celnej systemu zarządzania ryzykiem, nie należy wykluczyć możliwości zaistnienia ryzyka co do odbiorcy podczas wwozu towaru na terytorium Unii Celnej przez rosyjskie międzynarodowe drogowe przejście graniczne, co może spowodować powstanie dodatkowych kosztów przewoźnika.

Z tego wynika, że w celu pomniejszenia możliwości powstania ryzyka związanego z zaistnieniem negatywnych dla przewoźnika skutków co do dostawy towaru do odbiorcy, wskazane jest aby wwieźć ten towar na terytorium Unii Celnej przez inne państwa Unii Celnej (pod warunkiem, że działalność tej organizacji religijnej nie jest zakazana na ich terytorium).

Zawodowa działalność przewoźnika polegająca na wykonywaniu międzynarodowych przewozów ładunków jest działalnością gospodarczą.

Zgodnie z kodeksem wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR) decyzja w sprawie wykroczenia administracyjnego, które związane jest wykonywaniem działalności gospodarczej lub jakiejkolwiek innej biznesowej, może być zaskarżona w sądzie arbitrażowym na podstawie arbitrażowego ustawodawstwa procesowego.   

Zgodnie z normami arbitrażowego kodeksu procesowego FR, wniosek o zaskarżenie decyzji organu administracyjnego w sprawie pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej, powinien być złożony do sądu arbitrażowego zgodnie z miejscem pobytu lub miejscem zamieszkania osoby zgłaszającej, bądź zgodnie z miejscem znajdowania się organu administracyjnego, który podjął decyzję o pociągnięciu do odpowiedzialności administracyjnej, która ma być zaskarżana.  

A więc, w niniejszym przypadku przewoźnik może złożyć zaskarżenie decyzji albo do Sądu Arbitrażowego w Moskwie, albo  do Sądu Arbitrażowego Obwodu Pskowskiego – zgodnie ze swoim wyborem.

Zgodnie z Zasadami przemieszczania towarów do celów osobistych przez granicę celną Unii Celnej przez osoby fizyczne oraz zapisami kodeksu celnego Unii Celnej, zagraniczny środek transportu może być wwieziony do osobistego wykorzystania z całkowitym zwolnieniem od uiszczenia należności celnych – na określony przez organ celny czas.  

Jednakże w wielu przypadkach organ celny ma prawo do zażądania przedłożenia zabezpieczenia uiszczenia należności celnych wobec tego środka transportu.

I tak, zabezpieczenie muszą przedłożyć osoby Unii Celnej, natomiast osoby zagraniczne są zwolnione z tego obowiązku.

Zgodnie z kodeksem celnym Unii Celnej, status osoby Unii Celnej i osoby zagranicznej jest określany nie za pomocą przynależności do obywatelstwa danego kraju, lecz za pomocą faktycznego miejsca stałego zamieszkania w kraju, który jest członkiem Unii Celnej. To znaczy osobą Unii Celnej może być zarówno obywatel państwa Unii Celnej, jak również cudzoziemiec stale zamieszkujący na terytorium Unii Celnej. I na odwrót: osobą zagraniczną  może być zarówno cudzoziemiec, jak również obywatel państwa członkowskiego Unii Celnej, który nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Unii Celnej.

Wykroczenia administracyjne z zakresu przepisów celnych są wymienione w rozdziale 16 KoAP FR (art. 16.1 – 16.24).

Organy celne mają prawo do rozpatrzenia dowolnej sprawy dotyczącej dowolnego wykroczenia z zakresu przepisów celnych, za wyjątkiem wykroczenia o znamionach przewidzianych w art. 16.1 ustęp 2 KoAP FR (ukrycie towarów przed kontrolą celną z wykorzystaniem schowków bądź innych sposobów utrudniających znalezienie towarów bądź nadając jednym towarom wygląd innych podczas przemieszczania ich przez granicę celną Unii Celnej). Prawo do rozpatrywania spraw z art. 16.1 ustęp 2 KoAP FR posiada wyłącznie sąd.

Jednakże w całym szeregu artykułów KoAP FR za popełnienie wykroczeń z zakresu przepisów celnych przewidziane są sankcje stanowiące karę podstawową albo dodatkową, polegające na skonfiskowaniu towaru (art.  16.1 ustęp 1, 3, art. 16.2, art. 16.3, art. 16.4, art. 16.7, art. 16.9 ustęp 1, art. 16.16, art. 16.18 ustęp 1, art. 16.19, art. 16.20 ustęp 1, art. 16.21, art. 16.24 ustęp 2).  

Prawo do zastosowania tego rodzaju kary ma wyłącznie sąd. W związku z tym, przepisy prawne przewidują, że organ celny ma prawo do podjęcia decyzji o przekazaniu sprawy o wykroczenie administracyjne przewidziane w wyżej wymienionych artykułach do rozpatrzenia w sądzie.

Jeśli ta część towaru nie opuściła terytorium Unii Celnej w ramach celnej procedury eksportowej, to nie utaciła ona statusu towaru Unii Celnej.  

Po zakończeniu sprawy administracyjnej nie jest wymagana odprawa celna tego towaru w celu przewozu wewnątrz Unii Celnej.

Przewoźnik zagraniczny nie ma jednak prawa do samodzielnego wykonania takiego przewozu, ponieważ wykorzystywanie czasowo wwiezionego środka transportu w przewozie międzynarodowym do wykonania przewozu wewnątrz Unii Celnej jest zabronione i spowoduje pociągnięcie do odpowiedzialności administracyjnej.

Faktycznie więc, przewóz taki może być wykonany tylko przez środek trasnportu, który jest zarejestrowany w Unii Celnej.  

W artykule 194 kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej przewidziana jest odpowiedzialność karna za uchylanie się od uiszczenia należności celnych, do których zapłaty zobowiązane jest przedsiębiorstwo lub osoba fizyczna, w wielkiej albo szczególnie wielkiej wysokości.

Uchylanie się od uiszczenia należności celnych uznawane jest za dokonane w wielkiej wysokości, jeśli suma nieuiszczonych należności celnych za towary przemieszczane przez granicę celną Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej, w jednej lub kilku partiach towaru przekracza dwa miliony rubli, a w szczególnie wielkiej wysokości – sześć milionów rubli.

Za podmiot wyżej wymienionego przestępstwa może być uznana wyłącznie osoba fizyczna (albo osoby), której wina popełnienia przestępstwa zostanie określona podczas śledztwa.  

W Federacji Rosyjskiej nie dopuszcza się pociągnięcia do odpowiedzialności karnej osób prawnych.

Status przewoźnika celnego może uzyskać osoba prawna, która jest zarejestrowana w jednym z krajów członkowskich Unii Celnej. W tym celu należy zwrócić się z wnioskiem do organu celnego kraju rejestracji przewoźnika.

Warunki wpisania do rejestru przewoźników celnych są określone w art. 19 kodeksu celnego Unii Celnej.

Do podstawowych warunków należą:

• prowadzenie działalności w zakresie przewozu ładunków w okresie co najmniej dwóch lat;
• brak przypadków pociągnięcia do odpowiedzialności administracyjnej w przeciągu jednego roku;
• brak występowania zadłużenia odnośnie płatności celnych;
• przedłożenie gwarancji uiszczenia należności celnych na kwotę co najmniej 200.000 EUR.

W ustawodawstwie Unii Celnej oraz jego członków mogą być ustanowione dodatkowe wymagania odnośnie uzyskania statusu przewoźnika celnego.

Kontrola celna z wykorzystaniem IDK jest formą oględzin, podczas których wykonywane jest skanowanie towarów i środka transportu za pomocą aparatury rentgenowskiej i przeprowadza się analizę danych.

Protokół oględzin z wykorzystaniem IDK jest sporządzany tylko w przypadku wykrycia oznak możliwego naruszenia przepisów prawnych. W przypadku braku oznak naruszenia protokół nie jest sporządzany.

Za niezgłoszenie towarów podlegających zgłoszeniu celnemu (art. 16.2 ust. 1 kodeksu wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR)), grzywnę administracyjną wyznacza się w wysokości od ½ do 2-krotnej wartości niezgłoszonego towaru.

Zgodnie z adnotacją do wyżej wymienionego artykułu KoAP FR, podczas obliczania wysokości grzywny, z danej wartości wyłącza się wartość towarów przemieszczanych przez granicę Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej (EURAZES) ze zwolnieniem z uiszczenia ceł.

Tak więc, w przypadku niezgłoszenia przez osobę fizyczną towarów, wartość których przekracza przewidzianą wysokość bezcłowego wwozu (1.500/1.000 EUR w przypadku podróży samolotem), wysokość grzywny będzie obliczona, biorąc za podstawę wartość towarów, przekraczającą dopuszczalne normy.

Na przykład, jeśli podczas przekraczania granicy samochodem niezgłoszona przez osobę fizyczną wartość towarów wynosi ogółem 2.500 EUR, to wysokość grzywny będzie naliczana od kwoty 1.000 EUR.

Na podstawie art. 50 ustawy federalnej „O regulacjach celnych w Federacji Rosyjskiej”  przewoźnik ma prawo do zwrócenia się do organu celnego z zapytaniem o podanie przyczyny i podstawy do podjęcia decyzji o zastosowaniu kontroli celnej.

Zapytanie może być złożone w przeciągu 6-ciu miesięcy. W przypadku złożenia takiego zapytania w formie pisemnej, odpowiedź powinna być udzielona przez organ celny w ciągu 10 dni od daty wpływu zapytania.

Jednakże w udzielonej odpowiedzi może znaleźć się powołanie się na wykrycie ryzyka w systemie zarządzania ryzykiem, bez wskazania konkretnych przyczyn, które spowodowały jego wykrycie. Informację o zasadności zastosowania systemu zarządzania ryzykiem, można uzyskać w przypadku zwrócenia się do prokuratury lub sądu, jeśli posiada się podstawę do przypuszczenia, iż miało miejsce naruszenie lub nadużycie prawa ze strony funkcjonariusza celnego.

Zgodnie z aktualnym zaleceniami metodycznymi dotyczącymi przeprowadzenia kontroli celnej, wykonywanie pomiarów podczas określenia ilościowych wskaźników towarów, za wyjątkiem pomiarów bezpośrednich, powinno odbywać się zgodnie z wymaganiami atestowanych metodyk (metod) wykonywania pomiarów.

Zgodnie z aktualnym ustawodawstwem metoda szacunkowa nie stanowi ani bezpośredniego pomiaru ani atestowanej metodyki pomiaru wagi.

Tak więc, wykorzystanie tej metody wykonywania pomiarów przez organ celny podczas przeprowadzenia kontroli celnej jest niedopuszczalne.

Ta kwestia jest uregulowana w art. 275 Kodeku Celnego Eurazjatyckiej Unii Celnej.

Zgodnie z ogólną zasadą na terenie celnym Unii nie jest dopuszczalne wykorzystywanie do przewozów wewnętrznych tymczasowo wwiezionych zagranicznych środków transportu.

Niemniej Kodeks Celny Unii przewiduje dwa wyjątki, dotyczące sytuacji, w których tego typu przewóz jest dozwolony:

1) taki przewóz dopuszczają międzynarodowe umowy w zakresie transportu samochodowego, podpisane przez państwa członkowskie ze stroną trzecią;

2) taki przewóz jest realizowany w ramach wielostronnych kwot Europejskiej Konferencji Ministrów Transportu i państwa członkowskie, na terenie których jest realizowany w/w przewóz, są uczestnikami wspomnianej wyżej Konferencji.

Innymi słowy, w pierwszej sytuacji przewóz będzie uważany za uzasadniony prawnie wtedy, kiedy pomiędzy państwami Euroazjatyckiej Unii Celnej, na terenie których jest realizowany przewóz, a państwem, w którym jest zarejestrowany tymczasowo wwieziony środek transportu, została podpisana międzynarodowa umowa, bezpośrednio przewidująca tego typu przewozy.

W drugiej sytuacji, nawet jeżeli umowa międzynarodowa nie została podpisana, można realizować przewozy wewnętrzne, wykorzystując wielostronne zezwolenie (CEMT), lecz wyłącznie na terenie tych państw członkowskich Unii, które znajdują się na liście uczestników CEMT (Rosja, Białoruś i Armenia).

Kazachstan i Kirgizja w dniu dzisiejszym nie są uczestnikami CEMT nie są!

Zgodnie z prawem celnym Unii Celnej czas trwania tranzytu celnego jest ustalany dla każdej deklaracji tranzytowej osobno.

W jednej deklaracji tranzytowej mogą zostać zgłoszone dane, dotyczące towaru z jednej partii towarowej. Należy pamiętać, że jako jedna partia towarowa rozumie się towar, przewożony od jednego nadawcy na adres jednego odbiorcy na podstawie jednej CMR. Oznacza to, że w rozpatrywanej sytuacji został przekroczony czas tranzytu celnego według dwóch deklaracji.

Jeżeli osoba popełniła dwa lub więcej administracyjnych wykroczeń, kara administracyjna jest wyznaczana dla każdego popełnionego wykroczenia administracyjnego.

Mimo to, iż został popełniony jeden nie zgodny z prawem czyn, Kodeks Administracyjny Federacji Rosyjskiej nie przewiduje możliwości zastosowania jednej kary z tytułu dwóch wykroczeń administracyjnych według tego samego artykułu w ramach jednej sankcji.

W ten sposób z punktu widzenia formalnego urząd celny postępuje zgodnie z prawem.

Z punktu widzenia postępowania administracyjnego odbiorca towaru nie jest bezpośrednim uczestnikiem postępowania, ponieważ do odpowiedzialności został pociągnięty przewoźnik. Zatem sąd w pierwszej kolejności będzie uwzględniał stanowisko i zeznania przewoźnika.

Teoretycznie odbiorca towaru może uczestniczyć w rozprawie w charakterze świadka. Jego prawa będą ograniczone do możliwości złożenia wyjaśnień w związku z wykroczeniem. Lecz jego stanowisko nie będzie miało dla sądu decydującego znaczenia.

Konwój celny jest środkiem, zapewniającym przestrzeganie wymogów w zakresie tranzytu celnego i polega na konwojowaniu środka transportu, w którym się znajduje tranzytowy towar.  Czynności w ramach konwoju mogą dokonywać funkcjonariusze służb celnych lub – na mocy postanowienia organu celnego – inne osoby i podmioty.

Organ celny może podjąć decyzję w sprawie konwoju celnego w związku z nie przedłożeniem przez przewoźnika zabezpieczenia kwot długu celnego, w razie wielokrotnego nieprzestrzegania warunków tranzytu celnego (w razie, jeżeli istnieją niewykonane postanowienia urzędu celnego w związku z postepowaniem administracyjnym), a także w innych sytuacjach, przewidzianych przez system zarządzania ryzykiem. Wszystkie koszty, związane z konwojem celnym, ponosi przewoźnik.

Podjęcie decyzji w sprawie konwoju celnego jest prawem organu celnego, lecz nie jest jego obowiązkiem. Jeżeli przewoźnik nie ma możliwości przedłożyć zabezpieczenia kwot długu celnego, ma on prawo do zwrócenia się do organu celnego z wnioskiem o zastosowanie konwoju celnego jako środka zabezpieczającego. Urząd Celny może pozytywnie rozpatrzeć wniosek przewoźnika, lecz może go uchylić, odmawiając zwolnienia towaru.

Zgodnie z Kodeksem Celnym Unii Celnej w charakterze środka identyfikacyjnego, używanego do celów kontroli celnej mogą być stosowane plomby, pieczątki oraz inne środki identyfikacyjne, założone przez urzędy celne obcych państw, a także nadawcę towaru bądź przewoźnika.

Jeżeli procedura tranzytu została otwarta z użyciem CMR, w którym jest podany numer plomby, założonej przez nadawcę, przedmiotowa plomba jest w tym wypadku środkiem identyfikacji, użytym do celów kontroli celnej.

Tego typu środki identyfikacyjne mogą być zmieniane, zdejmowane bądź likwidowane wyłącznie przez przedstawicieli urzędu celnego bądź przez osoby przez nich upoważnione z wyjątkiem sytuacji, kiedy istnieje realne zagrożenie całkowitego utracenia lub istotnego uszkodzenia towaru.
W razie niezgodnych z prawem czynności funkcjonariuszy kontroli granicznej, które spowodowały uszkodzenie plomby, należy niezwłocznie zawiadomić o tym fakcie najbliższy urząd celny.

Termin zażalenia w sprawie postępowania administracyjnego określa art. 30.3 Kodeksu Administracyjnego Federacji Rosyjskiej: wynosi on 10 dób od momentu doręczenia lub otrzymania kopii postanowienia. Ten termin jest liczony w dniach kalendarzowych.

W sytuacji, jeżeli postanowienie o wszczęciu postępowania administracyjnego urząd celny wydał względem osoby prawnej lub osoby, prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, przedmiotowe postanowienie można zaskarżyć w Sądzie Arbitrażowym zgodnie z Kodeksem Postępowania Arbitrażowego Federacji Rosyjskiej) (АПК РФ).

Kodeks Postępowania Arbitrażowego FR ustala inne zasady naliczania terminów procesowych, w tym terminu zażalenia na postanowienie o wszczęciu postępowania administracyjnego (cz. 2 art. 208 KPA FR ), który jest naliczany wyłącznie w dniach roboczych.

A więc w tej sytuacji zażalenie na postanowienie o wszczęciu postepowania administracyjnego można złożyć w terminie 10 dni roboczych od momentu jego otrzymania.

Jeżeli postanowienie zostało skierowane do osoby drogą pocztową, w razie zażalenia, złożonego jak do sądu powszechnego o jurysdykcji ogólnej, tak i do sądu arbitrażowego, początkiem terminu jest data otrzymania listu od pracownika poczty.

Sankcje poszczególnych artykułów rozdziału 16 Kodeksu administracyjnego Federacji Rosyjskiej przewidują konfiskatę przedmiotu naruszenia przepisów z tytułu prawa administracyjnego bądź narzędzia naruszenia przepisów z tytułu prawa administracyjnego jako karę podstawową lub dodatkową.

Środek transportowy, biorący udział w międzynarodowym ruchu samochodowym może zostać przedmiotem naruszenia przepisów z tytułu prawa administracyjnego wyłącznie w sytuacji, jeżeli w/w środek transportowy nie został zadeklarowany bądź został zadeklarowany niezgodnie z przepisami.

Natomiast w sytuacji, jeżeli przedmiotem naruszenia przepisów z zakresu prawa administracyjnego jest towar, przewożony za pomocą przedmiotowego środka transportu, nie jest on (ŚT) zagrożony ryzykiem konfiskaty.

Konfiskata narzędzia naruszenia przepisów w zakresie prawa administracyjnego z tytułu naruszenia przepisów celnych jest przewidziana tylko w jednym przypadku, to jest wtedy, kiedy towar został ukryty przed kontrolą w schowkach lub za pomocą innych sposobów, utrudniających  znalezienie towaru, lub wtedy, kiedy rzeczywisty towar jest niezgodny z towarem zadeklarowanym przy przekraczaniu granicy celnej Unii Celnej (cz. 2 art. 16.1 Kodeksu administracyjnego Federacji Rosyjskiej).

Ryzyko konfiskaty środka transportu istnieje w sytuacji, jeżeli, na przykład, towary przewożono w schowku, znajdującym się w środku pojazdu.

W świetle przepisów Kodeksu wykroczeń administracyjnych Federacji Rosyjskiej kara w postaci konfiskaty jest bardziej surową, niż kara grzywny. Przy tym KWA FR zawiera normę, zgodnie z którą po rozpatrzeniu zażalenia na decyzję administracyjną w związku z wykroczeniem nie może zostać wymierzona kara, pogorszająca sytuacje osoby, pociągniętej do odpowiedzialności. Oznacza to, że sąd nie może wymierzyć kary w postaci konfiskaty zamiast kary grzywny.